„Jestem lekarzem weterynarii, a nie treserem”. To prawda, ale czy tego chcesz, czy nie, twój pacjent może odczuć efekty teorii uczenia się, podobnie jak siłę grawitacji.

Znajomość behawioru zwierząt oraz teorii uczenia się jest konieczna w codziennej praktyce weterynaryjnej. Pozwala uniknąć wypadków wśród personelu, zapewnić dobrą obsługę klientów oraz dobrostan ich podopiecznych. Wszyscy chcemy dla naszych pacjentów jak najlepiej. Kiedy trzymamy jeden koniec smyczy, podczas gdy do jej drugiego końca przypięty jest pies, powinniśmy mieć świadomość, że dostosowuje on swoje zachowanie do środowiska, w którym przebywa, oraz do panujących w nim warunków. Nasz pacjent ciągle się uczy, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Lekarze weterynarii mogą w dużym stopniu oddziaływać na poziom stresu u swoich pacjentów, jak również na ich ogólne zdrowie psychiczne i emocjonalne, jeśli są świadomi kilku prostych zasad teorii uczenia się, które mają zastosowanie w codziennej praktyce. Podczas gdy większość treserów skupia się na zmianie zachowania zwierzęcia za pomocą warunkowania instrumentalnego, lekarze weterynarii powinni skupiać się raczej na warunkowaniu klasycznym. Małe zmiany w naszym własnym zachowaniu mogą w ogromnym stopniu wpłynąć na to, czego doświadczają nasi pacjenci w lecznicy.