Osłabienie fali i echogeniczność

Osłabienie fali to utrata energii akustycznej lub liczby fal ultradźwiękowych podczas ich wędrówki w głąb tkanek. Nadmierne osłabienie jest spowodowane mniejszą liczbą fal dźwiękowych działających na tkanki w ich głębi. Z tego powodu cały obraz staje się tym ciemniejszy, im głębiej położone tkanki ocenia badający.

Niedostateczne osłabienie określa obszary, które nie osłabiają fal ultradźwiękowych, co powoduje powstanie artefaktu i dalszego wzmocnienia akustycznego, a obszar znajdujący się głębiej w stosunku do tworu torbielowatego wydaje się „bielszy” na obrazie.

Echogeniczność jest charakterystyczną cechą budowy wewnętrznej określonego narządu, która jest uzależniona od zdolności odbijania fal przez jego miąższ. Tkanki ze zwiększoną echogenicznością noszą nazwę hiperechogenicznych i są zazwyczaj widoczne w większej skali szarości lub jako białe, podczas gdy tkanki o zmniejszonej echogeniczności są zwane hipoechogenicznymi i zazwyczaj są widoczne jako ciemniejsze, o zmniejszonej skali szarości. Obszary, które nie są echogeniczne – takie jak struktury wypełnione płynem, czyli naczynia krwionośne lub torbiele – są zwane bezechowymi (aechogenicznymi) i zazwyczaj są zupełnie czarne (na skutek dalszego wzmocnienia akustycznego spowodowanego brakiem tłumienia fal ultradźwiękowych przechodzących przez strukturę wypełnioną płynem).