BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Diagnostyka obrazowa
Ultrasonografia jamy brzusznej małych zwierząt. Wątroba i pęcherzyk żółciowy. Cz. II
Danielle Mauragis, Clifford R. Berry
Witamy w naszej serii artykułów dotyczących ultrasonografii jamy brzusznej małych zwierząt. Poprzednie opracowania przedstawiały ogólne zasady ultrasonografii oraz omawiały technikę wykonywania badania ultrasonograficznego jamy brzusznej (WpD wrzesień 2016, WpD lipiec 2017 i WpD listopad 2017). Niniejszy artykuł stanowi kontynuację opisu badania konkretnych narządów/układów jamy brzusznej.
Jeżeli stosujemy schemat wykonywania badania opisany we wcześniejszych artykułach, ultrasonograficzna podróż po jamie brzusznej zaczyna się w jej części dogłowowej od badania wątroby i pęcherzyka żółciowego. Właściwe badanie ultrasonograficzne wątroby obejmuje:
- objętość albo wielkość (powiększona lub mała)
- krawędzie (gładkie lub nieregularne)
- ogólną echogeniczność miąższu wątroby
- wygląd żyły wrotnej i żyły wątrobowej
- charakter wszelkich zaburzeń (ogniskowe, wieloogniskowe lub uogólnione).
Poprzednia część artykułu przedstawiała prawidłowy obraz ultrasonograficzny wątroby i pęcherzyka żółciowego oraz obraz ultrasonograficzny guzków. W tej części omówiono zaburzenia układu wątrobowo-żółciowego stwierdzane w czasie badania ultrasonograficznego.
Osłabienie fali i echogeniczność
Osłabienie fali to utrata energii akustycznej lub liczby fal ultradźwiękowych podczas ich wędrówki w głąb tkanek. Nadmierne osłabienie jest spowodowane mniejszą liczbą fal dźwiękowych działających na tkanki w ich głębi. Z tego powodu cały obraz staje się tym ciemniejszy, im głębiej położone tkanki ocenia badający.
Niedostateczne osłabienie określa obszary, które nie osłabiają fal ultradźwiękowych, co powoduje powstanie artefaktu i dalszego wzmocnienia akustycznego, a obszar znajdujący się głębiej w stosunku do tworu torbielowatego wydaje się „bielszy” na obrazie.
Echogeniczność jest charakterystyczną cechą budowy wewnętrznej określonego narządu, która jest uzależniona od zdolności odbijania fal przez jego miąższ. Tkanki ze zwiększoną echogenicznością noszą nazwę hiperechogenicznych i są zazwyczaj widoczne w większej skali szarości lub jako białe, podczas gdy tkanki o zmniejszonej echogeniczności są zwane hipoechogenicznymi i zazwyczaj są widoczne jako ciemniejsze, o zmniejszonej skali szarości. Obszary, które nie są echogeniczne – takie jak struktury wypełnione płynem, czyli naczynia krwionośne lub torbiele – są zwane bezechowymi (aechogenicznymi) i zazwyczaj są zupełnie czarne (na skutek dalszego wzmocnienia akustycznego spowodowanego brakiem tłumienia fal ultradźwiękowych przechodzących przez strukturę wypełnioną płynem).
