Onkologia
Szpiczak mnogi u dziewięcioletniego labradora
Jeanne Larson, Lark Walters, Lisa Viesselmann, Isabella Pfeiffer, Allison Watson, Marie DeSwarte
Pięć różnych punktów widzenia pozwoli lepiej zrozumieć wpływ tego rzadko występującego nowotworu na jakość życia starszych psów.
Szpiczak mnogi jest rzadko rozpoznawanym nowotworem starszych psów, u których dochodzi do transformacji nowotworowej komórek B (komórek plazmatycznych) produkujących immunoglobuliny. Jest to choroba ogólnoustrojowa i może dotyczyć wielu narządów. U psów nowotwór ten zwykle występuje w szpiku kostnym w wielu ogniskach, co może być powodem zmian litycznych oraz cytopenii. Narządy trzewne również mogą być zajęte przez nowotwór.
Szpiczakowi mnogiemu może towarzyszyć kilka zespołów paranowotworowych, w tym hiperkalcemia oraz zespół nadlepkości (HVS, ang. hyperviscosity syndrome). HVS występuje wtórnie do wysokich stężeń krążących immunoglobulin i może spowodować takie objawy jak krwotok lub odklejenie siatkówki, zaburzenia neurologiczne, niewydolność nerek oraz koagulopatie.1
Dla wykrywania szpiczaka mnogiego ustalono cztery kryteria diagnostyczne, a do ostatecznego rozpoznania konieczne jest spełnienie co najmniej dwóch z nich. Należą do nich: monoklonalna gammapatia, plazmocytoza szpiku kostnego, wieloogniskowa osteoliza oraz białkomocz Bence’a Jonesa.
Opis przypadku
Dziewięcioletni kastrowany labrador retriever został skierowany na oddział chorób wewnętrznych Uniwersytetu Tennessee (UT) w celu dalszej diagnostyki dwutygodniowej historii nietrzymania moczu i kału, postępującego osłabienia oraz wielomoczu z nadmiernym pragnieniem. Wstępne badanie przeprowadzone dwa dni wcześniej przez lekarza weterynarii prowadzącego pacjenta ujawniło podwyższone stężenie wapnia całkowitego. Ponowne oznaczenie tego parametru po przyjęciu na oddział UT potwierdziło hiperkalcemię o wartości 16,7 mg/dl (zakres wartości prawidłowych = 10-12 mg/dl). Podczas badania klinicznego u pacjenta stwierdzono odwodnienie, niezborność kończyn miednicznych oraz wyciek kropelkowy moczu. Czynność zwieracza odbytu była zachowana. W badaniu nie wykryto żadnych innych nieprawidłowości.
Wykonano badanie morfologiczne krwi, badania biochemiczne, panel elektrolitowy krwi oraz badanie moczu. Oprócz hiperkalcemii stwierdzono nieznaczne podwyższenie stężenia kreatyniny – do 1,3 mg/dl (zakres wartości prawidłowych = 0,4-1,2 mg/dl), podwyższenie stężenia białka całkowitego – do 9,8 g/dl (zakres wartości prawidłowych = 5,7-7,9 g/dl) oraz wzrost stężenia globulin do 5,8 g/dl (zakres wartości prawidłowych 2,0-3,2 g/dl). Ciężar właściwy moczu wynosił 1,008. Pomiar stężenia wapnia zjonizowanego potwierdził hiperkalcemię o wartości 1,89 mmol/l (zakres wartości prawidłowych = 1,26-1,39 mmol/l).
