Uporządkuj swoją wiedzę na temat zalecanych technik chirurgicznych w oparciu o przedstawiony przegląd dostępnych metod.

Dolegliwości ze strony więzadła krzyżowego doczaszkowego (ang. cranial cruciate ligament, CCL) stanowią najczęstszą przyczynę kulawizn kończyn miednicznych u psów.¹ Uszkodzenie może nastąpić na skutek urazu związanego z oderwaniem (awulsją) więzadła, ostrego rozdarcia tkanki spowodowanego jej nadmiernym rozciągnięciem lub – najbardziej typowo – jako rezultat postępującej choroby zwyrodnieniowej, prowadzącej do częściowego albo całkowitego rozerwania więzadła. Jakkolwiek każdy pies może ulec tego rodzaju kontuzji, istnieją rasy, które wydają się szczególnie na nie podatne. Urazy więzadła krzyżowego mogą dotyczyć zwierząt w dowolnym wieku, psy kastrowane oraz samice wydają się jednak najliczniejszą grupą pacjentów, u których rozpoznaje się takie zmiany.^2,3 Nie potwierdzono związku pomiędzy wiekiem, w jakim zwierzę zostało poddane kastracji, a częstotliwością występowania choroby, i generalnie uważa się ją za polietiologiczną. Znany jest wpływ określonych czynników genetycznych, rozwojowych oraz środowiskowych na rozwój procesów zwyrodnieniowych, na przykład ustawienie anatomiczne kończyny, kąt nachylenia nasady (plateau) kości piszczelowej, ogólna kondycja zwierzęcia i rodzaj jego aktywności, ale z całą pewnością nie wiemy wszystkiego na temat przyczyn powstawania tych zmian. Ponieważ postać zwyrodnieniowa choroby uważana jest z natury za postępującą, może być ona rozpoznana w różnym wieku i przy różnym stopniu przerwania ciągłości tkanki więzadła. Uważa się także, że 30-40% pacjentów po zerwaniu jednostronnym więzadła krzyżowego doczaszkowego ulega urazowi strony przeciwnej w ciągu 1-2 lat.⁴

Rolą więzadła krzyżowego doczaszkowego jest zabezpieczenie przed nadmiernym przemieszczaniem się kości piszczelowej w kierunku przednim oraz zapobieganie rotacji wewnątrz stawu i nadmiernemu wyprostowi stawu kolanowego. Struktura więzadła składa się z dwóch głównych grup włókien, biegnących w kierunkach przednio-przyśrodkowym oraz tylno-bocznym. Wiązka przednio-przyśrodkowa jest zaangażowana zarówno w ruchy zginania, jak i prostowania stawu kolanowego, podczas gdy wiązka tylno-boczna ma znaczenie tylko przy jego prostowaniu. Z tego powodu to właśnie przednio-przyśrodkowa część więzadła zazwyczaj jako pierwsza ulega uszkodzeniom.¹ Zmiany w takim przypadku klasyfikuje się jako częściowe zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego, a powodzenie postępowania medycznego bywa zmienne w zależności od użytej techniki chirurgicznej.