Od patogenezy po rokowanie – oto wszystko, co powinieneś wiedzieć, aby pomóc swoim pacjentom (i ich właścicielom) uporać się z tą dokuczliwą przypadłością.

Zapalenie gruczołów łojowych to choroba, której konsekwencją jest niszczenie tych struktur. Gruczoły łojowe są odpowiedzialne za produkcję tłustej wydzieliny określanej mianem sebum (łój), która nawilża skórę, wykazując jednocześnie właściwości przeciwbakteryjne. Ich zanik może prowadzić do obniżenia ilości sebum lub całkowitego wstrzymania jego wydzielania, czego konsekwencją jest nadmierne łuszczenie się skóry, zatykanie się mieszków włosowych oraz postępujące łysienie. W ciężkich lub przewlekłych przypadkach choroby może dochodzić do całkowitego zniszczenia mieszków włosowych.

Patogeneza

Patogeneza zapalenia gruczołów łojowych nie została jak dotąd w pełni wyjaśniona, istnieje jednak wiele teorii na ten temat. Hipotezy te obejmują pierwotne lub wtórne upośledzenie keratynizacji, powstawanie procesów zapalnych w obrębie gruczołów łojowych, zaburzenia w przemianach lipidów, chorobę o charakterze idiopatycznym bądź niszczącą reakcję autoimmunologiczną skierowaną przeciwko gruczołom łojowym. U niektórych ras, takich jak pudle, wyżły węgierskie, akita, samojedy, hawańczyki, springer spaniele angielskie i jamniki, prawdopodobne wydaje się występowanie predyspozycji genetycznych lub wrodzonych.

Idiopatyczne zapalenie gruczołów łojowych zostało rozpoznane u ponad 50 ras psów oraz u mieszańców. Najczęściej chorują psy w wieku od roku do pięciu lat. Patogeneza choroby prawdopodobnie uzależniona jest od rasy oraz indywidualnych predyspozycji danego zwierzęcia, ponieważ istnieje zróżnicowanie w zakresie wieku, w którym dochodzi do jej rozwoju, w obrazie klinicznym, a także reakcji na leczenie.