Niewydolność serca to zespół objawów klinicznych, który – mimo że jest dobrze znany lekarzom praktykom – pozostaje trudny do precyzyjnego zdefiniowania. Zespół ten polega na niezdolności serca do utrzymania odpowiedniej pojemności minutowej niezbędnej do pokrycia potrzeb organizmu lub niezdolności do zapewnienia tej pojemności przy prawidłowym ciśnieniu napełniania. Zwiększone ciśnienie napełniania może prowadzić do zastoju krwi, ponieważ zwiększone ciśnienie żylne skutkuje przeciekaniem płynu z naczyń krwionośnych. W konsekwencji powoduje to zastoinową niewydolność serca (ZNS), która sprawia, że pacjent wchodzi w fazę C choroby serca (patrz ramka „Schemat klasyfikacji chorób serca psów”).

W przypadku prawokomorowej niewydolności serca na skutek zwiększonego ciśnienia w prawym przedsionku i żyle głównej dochodzi do powiększenia wątroby. Następnie płyn przesącza się do jamy brzusznej, powodując wodobrzusze. Usunięcie płynu jest wskazane wyłącznie wtedy, gdy płyn upośledza czynność układu oddechowego. O zwiększonym ciśnieniu napełniania może świadczyć poszerzenie żył szyjnych zewnętrznych.

Przy lewokomorowej niewydolności serca zwiększeniu ulega ciśnienie napełniania w lewym przedsionku i żyłach płucnych, co z kolei powoduje przesiękanie płynu do przestrzeni śródmiąższowej, następnie zalewanie pęcherzyków płucnych, a w efekcie obrzęk płuc. W sporadycznych przypadkach psy trafiają do lekarza z płynem w jamie opłucnej jako konsekwencją ZNS. Jeśli nie usunie się tego płynu, może on znacząco zwiększyć wysiłek oddechowy pacjenta.

W sytuacji rozwijającej się niewydolności serca dochodzi do uruchomienia szeregu mechanizmów mających na celu utrzymanie prawidłowej pojemności minutowej oraz właściwego ciśnienia krwi. Niestety, aktywacja tych mechanizmów neurohormonalnych jest w...

Leczenie ZNS u psów można podzielić na dwa etapy – leczenie ostrej i przewlekłej ZNS.