Choroba kompulsywna u psów, podobnie jak zachowania obsesyjno-kompulsywne u ludzi, rani i pozostawia blizny – fizyczne i psychiczne rany, które dotykają zwierzęta i ich właścicieli. Po latach badań w tym zakresie dr Nicholas Dodman stwierdza, że pojawiła się nadzieja.

Doberman – wysoce inteligentny, miły i uczuciowy. Niewielu ludzi potrafiłoby uwierzyć, że posiadanie przyjacielskiego psa może stać się koszmarem w momencie kiedy zwierzę zapada na zespół zaburzeń kompulsywnych. Stan ten obejmuje takie zachowania jak kręcenie się w kółko, gonienie własnego ogona, łapanie nieistniejących much, wylizywanie się, chowanie jedzenia i zabawek, wygryzanie się i ssanie, czego następstwem jest zazwyczaj samookaleczenie.

W dzisiejszych czasach naukowcy – lekarze medycyny oraz lekarze weterynarii – są w stanie pomóc zwierzętom dotkniętym tymi zaburzeniami dzięki nowej dziedzinie badań poświęconych zachowaniom kompulsywnym. Wystarczy baczniej przyjrzeć się chorobie i uzbroić się w cierpliwość, by znaleźć rozwiązania.

Dla Nicholasa Dodmana, BVMS, DVA, DACVA, DACVB, emerytowanego profesora Uniwersytetu w Tufts i Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Cummings, badania nad zachowaniami kompulsywnymi rozpoczęły się w latach 80., kiedy opisywał łykawość (inaczej zwaną kompulsywnym gryzieniem) u koni. Profesor Dodman szybko zauważył, że użycie antagonisty receptorów opioidowych – na początku stosował nalokson – pomagało koniom całkowicie porzucić takie zachowanie. „To było naprawdę niesamowite odkrycie” – mówi dr Dodman.

Po opublikowaniu książki „The Boy Who Couldn’t Stop Washing”, która spopularyzowała badania lekarki Judith Rapaport na temat choroby obsesyjno-kompulsywnej (OCD) u ludzi, dr Dodman skierował swoją uwagę na inne gatunki również potrzebujące pomocy w związku z zachowaniami kompulsywnymi, na przykład psy z ziarniniakami spowodowanymi wylizywaniem.