Leki o działaniu miejscowym, ogólnym, przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybiczym, glikokortykosteroidy... Lista możliwości terapeutycznych jest długa, jednak w oparciu o najważniejsze informacje diagnostyczne oraz szczegółowy wywiad można ustalić schemat leczenia, który pozwoli opanować stan zapalny przewodów słuchowych u pacjenta.

Po rozpoznaniu zakażenia przewodu słuchowego przychodzi czas na sformułowanie planu leczenia. Podstawą niemal zawsze powinno być leczenie miejscowe, niekiedy jednak konieczna jest również antybiotykoterapia ogólna. Podczas każdej wizyty kontrolnej należy weryfikować skuteczność terapii, wykonując badanie cytologiczne i dobierając na podstawie jego wyników dalsze leczenie.

W większości przypadków zakażeń zewnętrznych przewodów słuchowych wystarcza wyłącznie leczenie miejscowe. U pacjentów z zaawansowanym stanem zakaźnym lub długotrwałym przewlekłym zapaleniem ucha zewnętrznego może pojawić się konieczność dodatkowego zastosowania ogólnych leków przeciwbakteryjnych albo przeciwgrzybiczych w celu zwalczenia zakażenia w obrębie tkanek ucha oraz w świetle przewodu słuchowego. U psów z zakaźnym stanem zapalnym dotyczącym jednocześnie ucha zewnętrznego i środkowego zazwyczaj niezbędne jest wdrożenie zarówno terapii miejscowej, jak i ogólnej.

Możliwości leczenia miejscowego – przegląd najważniejszych wiadomości

Miejscowe preparaty otologiczne zawierają w swoim składzie glikokortykosteroidy, antybiotyki, leki przeciwgrzybicze lub różne połączenia wymienionych leków oraz odpowiednie nośniki. Wybór substancji czynnej należy oprzeć na wynikach badania cytologicznego materiału pobranego z przewodów słuchowych. Nie wolno zapominać, że wyniki posiewu i antybiogramu odzwierciedlają aktywność przeciwbakteryjną danego leku w stężeniu, które osiąga on w osoczu. Niewątpliwą zaletą miejscowych preparatów jest to, że zawarte w nich substancje czynne występują w przewodzie słuchowym w stężeniu 100-1000 razy wyższym niż w osoczu. Podczas każdej wizyty kontrolnej należy monitorować skuteczność leczenia, wykonując badanie cytologiczne materiału pobranego z przewodów słuchowych i dostosowując na bieżąco dalszą terapię do uzyskanych wyników.

Dostępne na rynku preparaty otologiczne dla zwierząt generalnie nie są zarejestrowane do użytku u pacjentów z uszkodzoną błoną bębenkową. Większość z nich jednak z powodzeniem stosuje się w leczeniu zakażeń ucha środkowego u psów. Jeśli jednak u zwierzęcia, u którego występuje uszkodzenie błony bębenkowej, wprowadza się preparat miejscowy, trzeba zawsze zalecić właścicielowi, aby bacznie obserwował swojego czworonoga na wypadek pojawienia się objawów neurologicznych jako możliwego ubocznego działania ototoksycznego danego leku.