Określenie zaburzenia łaknienia (dysrexia) odnosi się do nieprawidłowości w pobieraniu pokarmu i obejmuje brak łaknienia (brak pobierania pokarmu), osłabione łaknienie (pobieranie mniejszych ilości pożywienia) oraz spożywanie niezbilansowanej diety (na przykład pacjent, który zjada pieczoną wołowinę zamiast zaleconej diety niskobiałkowej). Chociaż krótkotrwały okres nieprawidłowego pobierania pokarmu (1-2 dni) jest zwykle dobrze tolerowany przez organizm, dłużej trwające zaburzenia łaknienia mogą spowolnić powrót zwierzęcia do zdrowia oraz narazić je na ryzyko wystąpienia innych powikłań. Zalicza się do nich zmiany mikrobiomu przewodu pokarmowego (tj. dysbiozę), opóźnione opróżnianie się żołądka, a także osłabienie ruchów perystaltycznych jelit, upośledzoną czynność enterocytów i zaburzenie integralności błony śluzowej przewodu pokarmowego.

Wiadomo, że zarówno brak łaknienia, jak i osłabione łaknienie predysponują wrażliwych pacjentów do tego, aby potencjalnie patogenne mikroorganizmy przechodziły z ich przewodu pokarmowego do krwiobiegu. Z kolei koty, szczególnie te, u których punktowy system oceny kondycji ciała (BCS – body condition score) wskazuje na otyłość, zaczynają gromadzić tłuszcz w komórkach wątrobowych już po paru dniach od momentu zaprzestania pobierania pokarmu, a w ciągu 10-14 dni rozwija się u nich klinicznie jawna niewydolność wątroby na skutek jej stłuszczenia. Poza tym, że zaburzenia łaknienia mają konsekwencje natury fizjologicznej, odciskają również swoje piętno na właścicielu zwierzęcia, który staje się bardziej skłonny do podejmowania pochopnych decyzji o zaprzestaniu leczenia lub poddaniu pacjenta eutanazji. Ponadto właściciele zwierząt, które nie przyjmują pożywienia, często zniechęcają się do podawania im leków drogą doustną lub wręcz nie są w stanie przeprowadzić takiej terapii.

Mechanizmy odpowiedzialne za zmniejszenie łaknienia w czasie choroby są złożone i nadal nie jesteśmy w stanie w pełni ich opisać i wyjaśnić. Prawdopodobnie pewną rolę odgrywają tu zmiany w przekaźnictwie sygnałów w obrębie podwzgórza w połączeniu ...

Wyróżnia się kilka układów neuroendokrynnych, które odpowiadają za poczucie sytości i zaspokojenia głodu, ale znany jest tylko jeden hormon odpowiedzialny za odczuwanie głodu – jest to grelina, wytwarzana przede wszystkim w żołądku. Grelina jest niezbędna do przeżycia, ponieważ stanowi główny czynnik wyzwalający aktywność w ośrodku oreksogennym (odpowiadającym za zachowania związane z poszukiwaniem pożywienia/odczuwaniem głodu) znajdującym się w podwzgórzu. Inne hormony, takie jak kortyzol i tyroksyna, również mogą wpływać na zachowania związane z poszukiwaniem pokarmu, cechują się one jednak innymi, bardziej złożonymi działaniami metabolicznymi.