Zrozumienie podstawowych właściwości elektrycznych serca ma kluczowe znaczenie w interpretacji wyników tego istotnego narzędzia diagnostycznego.

Elektrokardiografia to badanie polegające na zapisywaniu aktywności elektrycznej serca rejestrowanej na powierzchni ciała. Zapis powstaje z uśrednionego potencjału elektrycznego wytworzonego przez serce, naniesionego na siatkę woltażu i czasu. Poszczególne załamki w zapisie odzwierciedlają kolejne etapy depolaryzacji i repolaryzacji mięśnia sercowego.

Elektrokardiogram (EKG) to wartościowe narzędzie diagnostyczne stosowane w medycynie weterynaryjnej. Jest też prosty do wykonania. EKG jest najistotniejszym badaniem, jakie można przeprowadzić u pacjenta z zaburzeniami rytmu serca wykrytymi podczas osłuchiwania (z wyjątkiem niemiarowości oddechowej u psów). EKG może także dostarczać przydatnych informacji na temat rozstrzeni jam serca i przerostu mięśnia sercowego. Niemniej jednak EKG nie stanowi zapisu aktywności mechanicznej serca, nie pozwala zatem na ocenę kurczliwości mięśnia sercowego. Należy też pamiętać, że zapis EKG może być prawidłowy nawet w bardzo zaawansowanym stadium choroby układu sercowo-naczyniowego.

Stosowany obecnie system rejestrowania zapisu z dwubiegunowych odprowadzeń w układzie trzyosiowym został opracowany przez duńskiego fizjologa Willema Einthovena na początku XX wieku, podobnie jak terminologia P-QRS-T używana w opisywaniu załamków w zapisie EKG. Odprowadzenie składa się z aktywności elektrycznej mierzonej pomiędzy elektrodą o ładunku dodatnim i elektrodą o ładunku ujemnym. Położenie odprowadzenia względem serca określa się mianem osi odprowadzenia. Impulsy elektryczne, których sumaryczny wektor biegnie w stronę dodatniej elektrody, powodują powstanie dodatnich wychyleń czy też załamków w zapisie. Impulsy elektryczne biegnące w kierunku przeciwnym do elektrody dodatniej skutkują powstaniem ujemnych załamków w danym odprowadzeniu.

W miarę zwiększania się kąta pomiędzy osią odprowadzenia a kierunkiem przebiegu fali pobudzenia odchylenie zapisu EKG w tym odprowadzeniu zaczyna się zmniejszać. Impulsy elektryczne, których sumaryczny wektor przebiega prostopadle do dodatniej elektrody, nie generują załamków lub wychyleń w zapisie, określa się je zatem mianem izoelektrycznych.

Standardowe odprowadzenia elektrokardiogramu wykorzystuje się do wytworzenia kilku kątów, z których ocenia się kształt załamków przebiegających przez trójwymiarowe serce. Pojedyncze odprowadzenie dostarczałoby informacje jedynie o jednej płaszczyź...