Czasami splenektomie są proste i przewidywalne. Innym razem nie do końca. Specjalista chirurgii weterynaryjnej dzieli się wskazówkami pozwalającymi osiągnąć lepsze rezultaty w przypadkach skrętu śledziony.

Często lekceważy się poważny charakter zabiegu usunięcia śledziony. Możliwe, że jednym z powodów jest zdolność psów do normalnego funkcjonowania bez tego narządu. Lub – jak przypuszcza Harry W. Boothe, DVM, MS, DACVS, emerytowany profesor chirurgii tkanek miękkich w Auburn University College of Veterinary Medicine – jest to wynikiem tego, że przez wiele lat standardem w szkołach weterynaryjnych było wykorzystywanie tego zabiegu podczas pierwszych zajęć chirurgicznych jako ćwiczenia w zakładaniu węzłów i podwiązywaniu naczyń.

Lata doświadczenia nauczyły profesora Boothe’a nieco innego spojrzenia na ten zabieg. Jak mówi, chociaż splenektomie są często proste i przewidywalne, brał udział w operacjach, które nie mieściły się w tej kategorii – zarówno w odniesieniu do okresu około-, jak i pooperacyjnego. „Jest bardzo wiele rzeczy dotyczących śledziony, których nie rozumiemy” – wyjaśniał Boothe podczas wirtualnej konferencji Fetch dvm360. – „Jedną z nich jest związek arytmii serca z guzami śledziony, powiększeniem tego narządu i zabiegami splenektomii”.

Skrócony przegląd anatomii śledziony

Prof. Boothe rozpoczął swój wykład od szybkiego przypomnienia anatomii śledziony. Śledziona jest podwieszona przez sieć większą i przytwierdzona do krzywizny większej żołądka więzadłem żołądkowo-śledzionowym. Tętnica śledzionowa odchodzi od pnia trzewnego, który jest pierwszym odgałęzieniem aorty brzusznej i dzieli się na wiele mniejszych odgałęzień wnękowych przed dotarciem do śledziony.