Psy mogą być zarażone wieloma pasożytami, ale do najczęstszych i najlepiej poznanych należy „nieświęta trójca” w postaci glist, tęgoryjców i włosogłówek. Z wielu powodów, wliczając w to utrzymywanie się postaci inwazyjnych w środowisku, zalecane jest zapobieganie tym zarażeniom pasożytniczym i wynikającemu z nich zanieczyszczeniu gleby.¹ W tym artykule zostaną omówione inwazje glist.

Glisty to zwyczajowa nazwa nicieni z gatunku Toxocara canis, które atakują psy. Ten pasożyt powszechnie występuje u szczeniąt, a leczenie jest względnie proste.² Tak jak w przypadku innych pasożytów, jeśli zrozumiemy ich cykl życiowy, możemy lepiej zwalczać ich inwazje i zapobiegać ich przenoszeniu.

Wszystko zawiera się w cyklu życiowym

Omówienie cyklu życiowego rozpocznijmy od opisu dorosłej glisty. Dorosłe nicienie T. canis są łatwe do rozpoznania, mają od 10 do 15 cm długości, są masywne i białe. Ważne jest, by umieć rozpoznać dorosłe glisty, ponieważ klienci często przynoszą te, które znajdą w wymiocinach bądź kale swoich psów. Co do zasady T. canis znajdowane są głównie u szczeniąt, chociaż niektóre badania sugerują, że glisty te mogą być obecne nawet u 33% dorosłych psów.³ Przyczyną predyspozycji szczeniąt do rozwoju inwazji patentnych jest różnica w schematach migracji u szczeniąt w porównaniu z dorosłymi psami.

Cykl życiowy glisty u dorosłych psów

Kopulacja nicieni odbywa się w jelitach psa. Samica nicienia produkuje następnie tysiące jaj dziennie, które są wydalane z kałem do środowiska. W momencie wydalenia jaja nie są dojrzałe i nie są od razu inwazyjne. W zależności od temperatury mogą stać się inwazyjne w ciągu 2-4 tygodni. Zawierają wówczas inwazyjną larwę trzeciego stadium (L3)² (ryc. 1).