Dla wielu lekarzy weterynarii leczenie zaparć u kotów może być frustrujące ze względu na przewlekłą, nawracającą naturę tego problemu. Opracowanie skutecznej strategii działania może poprawić wyniki u tych pacjentów.

Do lecznic weterynaryjnych często trafiają koty z zaparciem. Podczas konsultacji mogą mieć lekkie zaparcie, któremu towarzyszy dyskomfort, lub ciężkie zaparcie z objawami ogólnymi. Radzenie sobie z tymi przypadkami może być trudne ze względu na ich przewlekły charakter i nawroty. Podczas wirtualnej konferencji Fetch dvm360 Anthony Carr, DVM, DACVIM, profesor Wydziału Nauk Klinicznych Małych Zwierząt w Western College of Veterinary Medicine w Saskatoon, Saskatchewan, omówił oparte na dowodach podejście do leczenia tych pacjentów.

Dlaczego ten kot ma zaparcie?

U kota może występować zaparcie, ciężkie zaparcie lub zespół okrężnicy olbrzymiej (megacolon). Definicje tych zaburzeń nie są jednak u kotów zdefiniowane tak jasno jak w medycynie człowieka. Jak mówi dr Carr, ostatecznie wszyscy ci pacjenci potrzebują zarówno szybkiej ulgi, jak i długoterminowego planu działania. Jeśli to możliwe, należy ustalić przyczynę problemu, chociaż u ponad 60% kotów stan ten jest idiopatyczny.

Pacjenci mogą wykazywać objawy ogólne, takie jak brak apetytu, biegunka lub wymioty. Niektórzy właściciele zauważają brak kału w kuwecie lub zgłaszają, że zwierzę napina się do oddania kału. Dr Carr mówi, że wielu z tych pacjentów wykazuje pewien stopień odwodnienia. Przyczynia się ono do zaparcia, ponieważ rolą okrężnicy jest wchłanianie wody z mas kałowych. Skutkiem tego jest mały i twardy materiał kałowy, który jest trudniejszy do wydalenia.

Podczas badania klinicznego można często wyczuć twardy kał, chociaż u otyłych kotów bywa to wyzwaniem. Pacjent powinien zostać oceniony pod kątem bólu w okolicy kroczowej (na przykład obecność ropnia), bólu, który nie pozwala na przyjęcie prawidłowej pozycji (przewlekłe zapalenie kości i stawów lub złamania), zwężenia odbytu i zaburzeń neurologicznych.