Artykuł „Leczenie przysadkowej postaci nadczynności kory nadnerczy” autorstwa Audrey K. Cook przeczytałem z dużym zainteresowaniem, ponieważ wielu moich pacjentów to właśnie psy z chorobą Cushinga. Muszę przyznać, że autorka w sposób wyczerpujący opisała problem, często przytaczając wyniki innych badaczy, a jednocześnie podając własne doświadczenia z codziennej praktyki klinicznej. W artykule jest wiele informacji, szczególnie dotyczących nietypowych przypadków choroby Cushinga, a autorka stara się podpowiedzieć Czytelnikowi, jak należy postępować.

Choroba Cushinga jest zaburzeniem endokrynologicznym o wielu „odnogach” klinicznych, a często współistnieje z innymi chorobami z tej grupy, chociażby z cukrzycą. W tej kwestii autorka także podaje wskazówki dotyczące postępowania, chociaż nie są one już tak przejrzyste. Odnosi się wrażenie, jakby prześlizgiwała się nad niewygodnym tematem.

Wydaje mi się, że artykuł, chociaż na pozór obszernie opisujący postępowanie, pozostawia pewien niedosyt. Truizmem byłoby stwierdzenie, że każdy musi zapłacić frycowe i na własnych błędach dojść do wprawy, bo żaden artykuł nie zastąpi doświadczenia i praktyki. Ale jako „polski lekarz weterynarii” nie mogę pozostawić bez komentarza niektórych podawanych informacji lub może raczej ich braku. Nie mogę podawać w wątpliwość zaleceń, bo są słuszne, ale muszę dorzucić swoje trzy grosze.

W odniesieniu do leczenia trilostanem cały czas pojawiają się nowe informacje oparte na faktach klinicznych. Chociażby dane dotyczące dawkowania tego leku. Obecnie panuje przekonanie, że trilostan powinien być stosowany w początkowej dawce 1 mg/kg...

Druga moja uwaga odnosi się do przyczyny przysadkowej nadczynności kory nadnerczy, a mianowicie rodzaju gruczolaka. Autorka podaje, że problemem jest mikrogruczolak. To jest oczywiście najczęstsza przyczyna, ale nie znalazłem informacji, co dzieje...