Zakażenia dróg moczowych są powszechne u małych zwierząt. Rozwijają się nawet u 27% psów.¹ Niemal wszystkie zakażenia powodowane są przez bakterie patogenne. Czasem mogą być wywołane przez grzyby lub wirusy, jest to jednak rzadkie. Przyczyną większości zakażeń bakteryjnych dolnych dróg moczowych są bakterie przemieszczające się drogą wstępującą z zewnętrznych narządów płciowych i cewki moczowej. Rzadziej bakterie mogą przemieszczać się z krwią i kolonizować drogi moczowe.

Istnieje wiele wrodzonych mechanizmów obronnych pomagających zapobiec zakażeniom dróg moczowych. Regularne, całkowite opróżnianie pęcherza w połączeniu z właściwościami moczu (wysoka osmolarność, rozpuszczone w moczu substancje o właściwościach przeciwbakteryjnych) pomagają stworzyć w drogach moczowych środowisko nieprzyjazne drobnoustrojom. Bariery anatomiczne i właściwości obronne błon śluzowych dodatkowo zapobiegają przyleganiu bakterii do nabłonka dróg moczowych.

Kiedy jednak te środki ochronne są niewystarczające, patogenne bakterie zwiększają przepuszczalność nabłonka dróg moczowych, umożliwiając przenikanie substancji zapalnych do tkanki podnabłonkowej, jak również wydzielanie cytokin zapalnych.² Skutkiem jest zapalenie i związane z nim bolesne oddawanie moczu, częstomocz, oddawanie moczu kroplami i/lub krwiomocz.

Usunięcie zakaźnego mikroorganizmu może przywrócić prawidłową przepuszczalność i integralność nabłonka dróg moczowych. Skuteczne leczenie przeciwbakteryjne wymaga odpowiedniego wyboru antybiotyku, z uwzględnieniem właściwej dawki, częstotliwości podawania i czasu leczenia.

Rozpoznawanie zakażenia i jego umiejscowienie

Złotym standardem w rozpoznawaniu zakażeń dróg moczowych jest posiew moczu. Idealnie byłoby, gdyby od wszystkich pacjentów z podejrzeniem UTI pobierać próbkę moczu przez cystocentezę i wykonywać posiew w kierunku bakterii tlenowych z oceną wrażliwości na antybiotyki. Techniki stosowane do oceny wrażliwości na antybiotyki to metoda krążkowo-dyfuzyjna i metoda seryjnych rozcieńczeń. Preferowaną techniką jest metoda seryjnych rozcieńczeń, która dostarcza informacji na temat minimalnego stężenia hamującego (MIC – minimum inhibitory concentration) antybiotyku, podczas gdy metoda krążkowo-dyfuzyjna jest uznawana za mniej wiarygodną i nie pozwala ustalić MIC.

Należy spróbować określić lokalizację zakażenia w drogach moczowych.3,4 Może ono rozwinąć się w pęcherzu moczowym (bakteryjne zapalenie pęcherza albo dolnych dróg moczowych), nerce (odmiedniczkowe zapalenie nerek) i/lub w gruczole krokowym (zapale...