Stabilizacja stawu przy użyciu techniki szwu bocznego jest jedną z metod leczenia uszkodzenia więzadła krzyżowego doczaszkowego u psów. Poniżej przedstawiono kilka kluczowych punktów zwiększających szanse na skuteczność tego postępowania.

Stabilizacja stawu za pomocą techniki szwu bocznego jest sprawdzoną metodą leczenia zerwanego więzadła krzyżowego doczaszkowego (CCL – cranial cruciate ligament) u psów. Mimo że za złoty standard leczenia u większości pacjentów uważa się osteotomię poziomującą kości piszczelowej (TPLO – tibial plateau leveling osteotomy) i inne techniki osteotomii, szew boczny również może dać dobre efekty, szczególnie przy odpowiednim doborze pacjentów. Technika szwu bocznego jest metodą bardziej przystępną finansowo dla właścicieli oraz mniej skomplikowaną, dzięki czemu może być łatwiejsza do przeprowadzenia przez lekarzy weterynarii pierwszego kontaktu. Jest jednak kilka istotnych kroków, które znacznie zwiększają prawdopodobieństwo odniesienia sukcesu.

Badanie stawu kolanowego

Dokładne badanie stawu kolanowego poprzez artrotomię lub artroskopowo jest kluczowe w skutecznym leczeniu zerwania więzadła krzyżowego doczaszkowego. Większość chirurgów operujących techniką szwu bocznego wybiera podejście boczne okołorzepkowe. Najpierw więzadło zostaje poddane ocenie, co potwierdza rozpoznanie. U psów z całkowitym zerwaniem więzadła krzyżowego doczaszkowego jego usunięcie ułatwia uwidocznienie innych struktur wewnątrzstawowych.

Częściowe zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego stanowi większe wyzwanie przy ocenie łąkotek. U psów poddanych TPLO pozostawienie częściowo nienaruszonego więzadła na miejscu związane jest z lepszym stanem stawu w dłuższej perspektywie, łącznie z wyższą oceną chrząstki podczas powtórnej artroskopii.¹ Dokładna ocena łąkotek podczas artrotomii stawu z częściowo nienaruszonym więzadłem jest jednak trudna. Autor preferuje klasyfikowanie pozostałego więzadła jako „kompetentnego” lub „niekompetentnego”. Kompetentne więzadła mają strukturę zachowaną w znaczącym stopniu – często przynajmniej 50% oryginalnego więzadła jest nienaruszone.

Do oceny więzadła krzyżowego doczaszkowego, a także łąkotek bardzo przydatne są smukłe narzędzia, takie jak zgłębnik zakończony kulką lub hak do nerwów. Przy niekompetentnych częściowych zerwaniach mniej jest nienaruszonych włókien, które mogą być rozciągnięte, umożliwiając ruch szufladowy. W przypadku niekompetentnych częściowych zerwań autor usuwa włókna, aby lepiej ocenić łąkotki. Zwykle jednak pozostawia włókna w zerwaniach kompetentnych, zakładając, że w tych przypadkach uraz łąkotek jest znacznie mniej prawdopodobny.