W artykule przedstawiono najlepsze metody leczenia krótkoterminowego i długofalowego, a także monitorowania pacjentów z IMHA.

Niedokrwistość hemolityczna tła immunologicznego (IMHA, ang. immune-mediated hemotylic anemia) z całą pewnością nie jest prostą chorobą, którą można wyleczyć, stosując nieskomplikowany plan leczenia. Jej leczenie i długoterminowe postępowanie z pacjentem są trudne, dlatego wielu lekarzy weterynarii odsyła pacjentów z tym problemem do specjalisty chorób wewnętrznych z prośbą o ich prowadzenie zarówno w krótkiej perspektywie, jak i długotrwale. Trudności mogą w znacznym stopniu wynikać z faktu, że pacjenci mają bardzo zróżnicowane objawy kliniczne, choroba różnie u nich postępuje i w bardzo różnym stopniu reagują na leczenie, a także rozmaicie kształtuje się ich stan w dłuższej perspektywie:

• Obraz kliniczny – pacjent z IMHA może nie przejawiać żadnych objawów klinicznych i mieć prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych, ale może też trafić do lecznicy w stanie zagrożenia życia.
• Sposób postępowania choroby – u psów z wątpliwymi wynikami badania krwi do przełomu hemolitycznego może dojść w ciągu doby od badania klinicznego, w którym nie odnotowano żadnych nieprawidłowości.
• Reakcja na leczenie – schemat leczenia, który pozwala na utrzymanie jednego psa przy życiu, może się okazać bezużyteczny u innego pacjenta, a także początkowo skuteczny schemat leczenia bywa nieskuteczny w czasie nawrotu choroby.
• Stan pacjenta w długiej perspektywie – u niektórych psów nigdy nie występują nawroty, a inne mają nieustanne nawroty bądź nigdy nie wychodzą z pierwszego przełomu hemolitycznego.

Podczas konferencji Fetch dvm360 dr Elisa Mazzaferro (MS, DVM, PhD, DACVECC), pracująca w klinice Cornell University Veterinary Specialists oraz posiadająca tytuł profesor nadzwyczajnej Cornell University College of Veterinary Medicine, przedstawiła stosowane przez siebie metody leczenia krótkoterminowego i długofalowego oraz sposoby monitorowania pacjentów w przypadkach niedokrwistości hemolitycznej tła immunologicznego. We wcześniejszym artykule opisano przyczyny i metody rozpoznawania tej choroby (WpD 1/2020).¹