Tam, gdzie endokrynologia spotyka się ze stanami krytycznymi w przebiegu chorób, ten opis przypadku klinicznego przedstawia wykorzystanie biomarkerów endokrynologicznych, które towarzyszą ciężkim zachorowaniom i początkowym stadiom zdrowienia.

Integracja endokrynologii i krytycznych stanów chorób rzuciła nowe światło na złożoność i ciągłą zmienność środowiska endokrynnego w ciężkich stanach chorobowych. Badania pozwoliły wykryć biomarkery endokrynologiczne związane z nasileniem choroby i początkami powrotu do zdrowia. Doświadczenie przeprowadzone 60 lat temu na psach pozbawionych nadnerczy wykazało, że reakcja nadnerczy na wstrząs i krytyczne stadia choroby ma kluczowe znaczenie dla przeżycia.¹ Ponadto u psów dobrze opisane jest zjawisko eutyreozy chorobowej, polegające na tym, że ciężka choroba niedotycząca tarczycy wpływa na obniżenie stężenia hormonów tego narządu.²

Opis przypadku

Amber, dwuletnia suka rasy yorkshire terrier, została skierowana do kliniki ze znaczną niedokrwistością (HCT = 0,07 l/l) i silną żółtaczką. Z  wywiadu uzyskano informacje na temat osłabienia i niedawnych wymiotów. Badanie wykonane po przyjęciu pacjenta wykazało wartości stężenia kortyzolu w surowicy i TT4 wynoszące odpowiednio 436 nmol/l (wartości referencyjne 27-200), 16 µg/dl (1-7) oraz < 6,4 nmol/l (15-45), 0,5 µg/dl (1,21-3,5). Stężenie lipazy DGGR wynosiło 1880 U/l (24-108). U psa rozpoznano ostrą niedokrwistość hemolityczną i podejrzewano wtórne zapalenie trzustki. Zastosowano przetoczenie krwinek czerwonych i leczenie objawowe.

Teraz przejdziemy do badań naukowych, a do przypadku wrócimy później.

Badania naukowe

Autor badał dwa różne, porównywalnie homogeniczne modele ostrych krytycznych stanów chorobowych i posocznicy, babeszjozy psów i biegunki parwowirozowej. U psów z babeszjozą, które nie przeżyły choroby, średnie stężenia kortyzolu w momencie przyjęc...