Dowiedz się, jakie korzyści mogą przynieść różne metody leczenia i co może zaszkodzić zwierzętom, u których zastosowano takie postępowanie.

Nadczynność tarczycy nie tylko jest jedną z najczęściej występujących endokrynopatii, ale także należy do najczęstszych chorób kotów geriatrycznych.^1,2 Hormon tarczycy ma znaczący wpływ na czynność nerek [przesączanie kłębuszkowe (GFR)] poprzez zwiększanie ilości krwi docierającej do tego narządu.³ Leczenie nadczynności tarczycy obniża GFR i może maskować współistniejącą przewlekłą chorobę nerek oraz azotemię.^4-7 Koty z nadczynnością tarczycy i już wcześniej występującą przewlekłą chorobą nerek żyją krócej niż pacjenci bez azotemii.⁸

Do jatrogennej niedoczynności tarczycy dochodzi wtedy, gdy leczenie nadczynności tarczycy powoduje obniżenie stężenia całkowitej tyroksyny (T4) we krwi poniżej wartości prawidłowych. U kotów z jatrogenną niedoczynnością tarczycy spowodowaną chirurgicznym usunięciem narządu, zastosowaniem radioaktywnego jodu (I-131) lub metimazolu częściej występuje azotemia.^9-11 Ogólna częstość występowania jatrogennej niedoczynności tarczycy u kotów leczonych na nadczynność wynosi w przybliżeniu 1 na 5 przypadków, natomiast u kotów otrzymujących metimazol może ona sięgać nawet 50% przypadków.^9-11

Brak jest szerszych badań w tym zakresie, wiadomo jednak, że łączne występowanie jatrogennej niedoczynności tarczycy i przewlekłej choroby nerek skraca czas przeżycia kotów o blisko 50% w porównaniu z grupą bez azotemii – z 905 dni do 456 dni.9 U ...