W artykule przedstawiono metody rozpoznawania i leczenia lęku separacyjnego oraz obalono powszechnie panujące mity.

W czasie pandemii Covid-19 psy spędzały dużo czasu ze swoimi rodzinami, ponieważ dzieci miały lekcje przez Internet, a dorośli pracowali zdalnie. Fantastyczny świat zwierząt towarzyszących, kiedy ich właściciele byli w domu prawie stale, skończył się, gdy nastąpił powrót do aktywności interpersonalnej. Jak stwierdził Steve Dale, CABC, na wykładzie wygłoszonym podczas konferencji Fetch dvm 360 w Kansas City, Missouri, powrót ludzi do życia poza domem doprowadził do nasilenia lęku separacyjnego u psów, ponieważ codzienna rutyna została wywrócona do góry nogami.¹

Dale rozpoczął wykład od zdefiniowania lęku separacyjnego. „Ogólnie rzecz biorąc, jest to niepokój spowodowany rozłąką z konkretną osobą. Niejednokrotnie jest to atak prawdziwej paniki. Te psy panikują. Nie da się określić tego łagodniej” – wyjaśnił. Następnie omówił cechy charakterystyczne tego stanu, przedstawił wskazówki dotyczące rozpoznawania lęku separacyjnego i możliwości postępowania oraz obalił pewne mity.

Rozpoznanie lęku separacyjnego

Według American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA) do typowych objawów lęku separacyjnego, gdy psy pozostają same, zalicza się:²

• oddawanie moczu i kału
• szczekanie i wycie
• żucie, drapanie i niszczenie przedmiotów
• próby ucieczki
• krążenie po pomieszczeniu
• zjadanie kału.

Ile spośród tych objawów musi się pojawić, by można było rozpoznać lęk separacyjny? Dale powiedział: „Obecnie nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Może to być jeden objaw, a mogą być cztery, to zależy od psa”.1