Powierzchowne ropne zapalenie skóry, nazywane również bakteryjnym zapaleniem mieszków włosowych, stanowi jeden z najczęstszych problemów w codziennej praktyce klinicznej, a rosnąca liczba przypadków lekooporności drobnoustrojów niesie ze sobą nowe wyzwanie terapeutyczne. Następstwem nierozpoznania obecności lekoopornego szczepu gronkowca u pacjenta często jest empiryczny wybór nieskutecznego antybiotyku, co w efekcie wydłuża czas choroby. Ponadto istnieje ryzyko przenoszenia się antybiotykoopornych szczepów bakterii pomiędzy zwierzętami a człowiekiem.

Narastające zjawisko lekooporności wymusza na lekarzach weterynarii zmianę podejścia do leczenia bakteryjnych zakażeń skóry, w szczególności w zakresie stosowania i wyboru antybiotyków stosowanych ogólnie. Międzynarodowe Stowarzyszenie Chorób Zakaźnych Zwierząt Towarzyszących (International Society for Companion Animal Infectious Diseases, ISCAID, iscaid.org) oraz Światowe Stowarzyszenie Dermatologów Weterynaryjnych (World Association for Veterinary Dermatology, WAVD, wavd.org) opracowały ścisłe wytyczne dotyczące stosowania antybiotyków oraz ustaliły kliniczne stanowisko w zakresie leczenia zakażeń bakteryjnych skóry. Ustalenia te mają ułatwić lekarzom praktykom prawidłowe rozpoznawanie i leczenie ropnych zapaleń skóry oraz zapewnić odpowiedzialne stosowanie antybiotyków, pomagając w zapobieganiu lekooporności drobnoustrojów.^1,2 Warunkiem skutecznego leczenia ropnego zapalenia skóry u psów jest prawidłowe rozpoznanie objawów klinicznych tej dermatozy, potwierdzenie obecności zakażenia oraz identyfikacja i dążenie do eliminacji przyczyny podstawowej w celu niedopuszczenia do nawrotów.

Bakterie wywołujące powierzchowne ropne zapalenie skóry u psów

Do bakterii najczęściej izolowanych od psów z ropnym powierzchownym zapaleniem skóry należy Staphylococcus pseudintermedius. Wśród rzadziej występujących bakterii Gram-dodatnich wymienia się Staphylococcus schleiferi, Staphylococcus aureus, Staphylococcus xylosus, Staphylococcus epidermitis oraz paciorkowce. Bakterie Gram-ujemne izolowane są rzadko, a należą do nich Pseudomonas aeruginosa i Corynebacterium.¹

Antybiotykooporność

Zjawisko antybiotykooporności zachodzi, gdy bakterie zachowują zdolność przeżycia w obecności substancji przeciwdrobnoustrojowych opracowanych w celu ich zabicia lub zahamowania ich wzrostu. Jednym z najważniejszych czynników odpowiedzialnych za p...

Objawy kliniczne

Wśród najczęstszych zmian skórnych towarzyszących powierzchownemu ropnemu zapaleniu skóry wymienia się rumieniowe grudki i krosty (ryc. 1), z reguły o przymieszkowym charakterze. Krosty są wykwitem bardzo nietrwałym, przez co nie zawsze udaje się ...