Opracowanie planu postępowania w nagłych przypadkach może pomóc sprawniej przeprowadzić proces stabilizacji i poprawić wyniki leczenia pacjentów.

Praktyki ogólne często spotykają się z nagłymi przypadkami i niejednokrotnie możliwości przekazania takich pacjentów do placówek specjalizujących się w intensywnej terapii są ograniczone. Chociaż praktyki ogólne nie dysponują tak szeroką gamą leków i zapleczem diagnostycznym jak oddziały intensywnej opieki i wyspecjalizowane szpitale, jest wiele podstawowych metod stabilizacji, które można zastosować w takich lecznicach.

Lekarze weterynarii opracowali systematyczne podejście do badania klinicznego, żeby niczego nie pominąć. Możemy także wdrożyć podobne zasady postępowania w nagłych przypadkach. Ułatwi to pracę przy początkowej ocenie i leczeniu nagłych przypadków, może też zwiększyć liczbę wyleczonych pacjentów.

Triaż – wstępna ocena pacjentów w stanach nagłych

Wszyscy członkowie zespołu powinni być w stanie bez problemu przeprowadzić triaż. Po pierwsze należy dokonać oceny według systemu ABC:

• Drogi oddechowe (A – Airway) – czy są drożne?
• Oddychanie (B – Breathing) – jaka jest częstotliwość oddechów, wysiłek oddechowy i wzór?
• Krążenie (C – Circulation) – jaka jest częstotliwość pracy serca i rytm, jakość tętna, czas wypełniania naczyń włosowatych i ciśnienie krwi?

W przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości w tych układach należy natychmiast rozpocząć działania stabilizujące pacjenta. Zwierzęta wykazujące niepokojące objawy lub zachowanie świadczące o złym samopoczuciu powinny zostać od razu objęte opieką lekarską. Wszyscy członkowie zespołu powinni znać prawidłowe objawy życiowe i wiedzieć, że na przykład koty w stanie krytycznym mogą mieć zwolnione tętno i obniżoną temperaturę ciała. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości personel pomocniczy powinien od razu powiadomić lekarza weterynarii, bo lepiej jest niepotrzebnie podnieść alarm niż nie podjąć działania u niestabilnego pacjenta.

Dodatkowe postępowanie diagnostyczne obejmuje ocenę stanu neurologicznego, omacywanie pęcherza moczowego (szczególnie u kotów wykazujących niejasne zaburzenia), pomiar temperatury ciała i ocenę nasilenia bólu. Dzięki pobraniu małej próbki krwi można uzyskać tak przydatne informacje jak PCV, stężenie białka całkowitego, stężenie glukozy we krwi, stężenie mocznika we krwi oznaczone za pomocą testów paskowych (jeżeli są dostępne). Pełne badanie należy przeprowadzić po stabilizacji pacjenta.

Wstępna stabilizacja

Lekarz weterynarii może pracować nad ustabilizowaniem pacjenta, a w tym czasie pielęgniarka lub asystent przeprowadzają pełny wywiad chorobowy. Postępowanie w czasie początkowej stabilizacji zależy od tego, które układy są najbardziej zaburzone. M...