Eksperci przedstawiają cenne wskazówki, jak skutecznie pomagać pacjentom z tą bolesną chorobą.

Dysplazja stawu biodrowego to zniekształcenie polegające na tym, że w okresie szczenięcym głowa kości udowej i panewka w miednicy nie rozwijają się równomiernie. Skutkiem tego jest luźność stawu, a w konsekwencji choroba zwyrodnieniowa stawu albo zapalenie kości i stawów (OA).¹ Selena Tinga, DVM, PhD, DACVS-SA, adiunkt w Katedrze Chirurgii Małych Zwierząt w Cornell University College of Veterinary Medicine, w wywiadzie dla dvm360^® stwierdziła, że dysplazja stawów biodrowych u psów jest chorobą dziedziczną, ale na jej rozwinięcie się mają wpływ także czynniki środowiskowe.

„Dziedziczenie dysplazji stawów biodrowych jest bardzo złożone. Predyspozycje do niej są warunkowane wieloma genami, ale samo występowanie predyspozycji nie jest równoznaczne z tym, że u zwierzęcia rozwiną się zmiany w obrębie stawów albo związane z nimi objawy kliniczne” – mówi dr Tinga.

Jak powiedział Matthew Brunke, DVM, DACVSMR, CCRP, CVPP, CVA, dyrektor medyczny w Veterinary Surgical Centers Rehabilitation w Vienna w Wirginii, do innych czynników ryzyka dysplazji stawów biodrowych u psów zalicza się otyłość i brak ruchu. Dr Tinga dodała, że przekarmianie, zbyt szybki wzrost, a być może również podawanie preparatów zawierających wapń lub wczesne wykonywanie kastracji i sterylizacji także mogą sprzyjać rozwinięciu się choroby klinicznej.

Dlaczego u niektórych ras ryzyko może być większe

Dysplazja stawów biodrowych często występuje u dużych i olbrzymich, szybko rosnących ras, takich jak owczarki niemieckie, nowofundlandy, labradory, golden retrievery i berneńskie psy pasterskie, które mają geny związane z tą chorobą. Nie jest ona jednak wyłącznie domeną większych psów. Zdaniem dr Tinga nie jest wykluczone, że dysplazja stawów biodrowych wcale nie jest bardziej rozpowszechniona u psów większych ras, chociaż częściej rozwijają się u nich objawy kliniczne.