Koagulopatie, gdy są powiązane z potencjalnie zagrażającymi życiu procesami chorobowymi, mogą być bardzo trudne do rozpoznania i leczenia. Klasyczne podejście do oceny funkcjonowania układu krzepnięcia koncentrowało się dotychczas głównie na hipokoagulacji. Wraz ze wzrostem wiedzy na temat złożonej natury krzepnięcia krwi¹ w medycynie weterynaryjnej rozwinęła się jednak możliwość diagnozowania i leczenia zaburzeń związanych z nadkrzepliwością (pacjenci zagrożeni zakrzepicą) oraz hiperfibrynolizą (przyspieszony rozpad skrzepu). Wiedza na temat tych procesów dynamicznie się rozwija.² Odpowiednia diagnostyka jest kluczowa, by zapewnić właściwe leczenie, gdy pojawiają się zaburzenia ze strony układu krzepnięcia.

Niniejszy opis przypadku dotyczy pacjentki, u której po owariohisterektomii przeprowadzonej z powodu ropomacicza doszło do umiarkowanej utraty krwi spowodowanej hiperfibrynolizą. Sukę poddano leczeniu w kierunku hiperfibrynolizy. Pacjentka została skutecznie wyleczona i pozostawała zupełnie zdrowa również 18 miesięcy później.

Opis pacjentki, historia choroby i wstępna ocena

Niekastrowana samica rasy nowofundland w wieku czterech lat i siedmiu miesięcy, o masie 68 kg, została przyprowadzona na wizytę do lekarza weterynarii pierwszego kontaktu z powodu trwających od dwóch dni posmutnienia, obniżonego łaknienia, zwiększonego pragnienia oraz obecności wydzieliny z dróg rodnych. Morfologia krwi wykazała umiarkowaną neutrofilię – 30,1 × 10³/µl (zakres referencyjny 3-12 × 10³/µl), oraz łagodną małopłytkowość wynoszącą 124 × 10³/µl (zakres referencyjny: 165-500 × 10³/µl). Pacjentce przepisano cyprofloksacynę w dawce 15 mg/kg m.c. doustnie co 24 godziny.

Po dwóch dniach suka została ponownie zgłoszona do lekarza weterynarii pierwszego kontaktu z powodu braku poprawy stanu klinicznego. Powtórna morfologia krwi wykazała neutrofilię na poziomie 31,1 × 10³/µl i małopłytkowość 124 × 10³/µl. Wykonano panel badań biochemicznych surowicy, który wykazał obniżone stężenie mocznika (BUN) – 6 mg/dl (zakres referencyjny 7-25 mg/dl), łagodną hipoalbuminemię – 2,1 g/dl (zakres referencyjny 2,5-4,4 g/dl). W badaniu rentgenowskim w dolnej części jamy brzusznej uwidoczniono dużą, tubularną strukturę o niejednorodnej gęstości, która została zidentyfikowana jako powiększona macica. W celu dalszego leczenia pacjentka została skierowana do placówki specjalistycznej.

Ocena podczas przyjęcia do placówki specjalistycznej

Nieprawidłowości stwierdzone na izbie przyjęć podczas badania klinicznego obejmowały temperaturę mierzoną w odbycie podwyższoną do 40,3°C, odwodnienie na poziomie 5% i krwawo-ropny wyciek z pochwy. Przedoperacyjne badania laboratoryjne uwzględniaj...