Ryc. 1. Zdolność regeneracji różnych typów tkanek.

Tabela I. Wybrane materiały niewchłanialne

Tabela II. Wybrane materiały wchłanialne

Ryc. 2. Przekrój przez różne typy nici; A – monofilament, B – plecionka lub polifilament, C – pseudomonofilament.

Tabela III. Porównanie różnych systemów grubości nici

Tabela IV. Przewodnik po materiałach do szycia

Ryc. 3. Podstawowe rodzaje węzłów: A – węzeł prosty, B – węzeł płaski, C – węzeł połowicznie umocowany, D – węzeł babski, E – węzeł chirurgiczny.

Tabela V. Porównanie różnych rodzajów szwów

Ryc. 4. Szycie skóry. Do szycia skóry najlepiej stosować szew węzełkowy przerywany. Węzły powinny układać się w taki sposób, aby pomiędzy nicią a skórą mieściła się pęseta (ryc. 4a). Dzięki temu niewielki obrzęk tkanek, który występuje podczas gojenia, nie będzie powodował ucisku na szew i uczucia dyskomfortu. Pacjent odczuwa wówczas mniejszy świąd, a efekt kosmetyczny jest lepszy. W przypadku zastosowania pseudomonofilamentu jeden płaski węzeł zapewnia wystarczającą stabilność. Odległość od brzegu rany do punktu wkłucia igły powinna być równa grubości skóry. Szwy można zakładać w odległości równej przynajmniej podwójnej grubości skóry.

Ryc. 5. Szycie tkanki podskórnej. Tkankę podskórną należy zszywać w taki sposób, aby brzegi skóry bezpośrednio do siebie przylegały. Szew powinien zahaczać o granicę skóry i tkanki podskórnej. U kotów i psów ras miniaturowych warto ukrywać końce szwów, aby nie nakładały się na szwy skórne i nie wystawały z rany. Szew węzełkowy przerywany pewniej zespala tkanki i pozwala na lepsze ich zaopatrzenie w krew niż szwy ciągłe. W przypadku dużych ran potrójne zakotwiczenie szwu pozwoli uniknąć powstawania kieszeni między tkankami.

Ryc. 6. Powięź. Powięzie to tkanki, na które działają duże siły naprężające. Zaleca się zszywanie ich szwami ciągłymi. W zależności od miejsca można zastosować szew materacowy (na rycinie przedstawiono prosty szew ciągły).

Ryc. 7. Torebka stawowa. W większości stawów można zastosować prosty szew ciągły lub „zetkę” (widoczną na rycinie). Ta druga ma zalety w postaci dobrego rozkładu napięcia w tkankach oraz minimalnego ryzyka rozejścia się rany w przypadku zerwania pojedynczego szwu.

Ryc. 8. Jelita. Jelita zamyka się za pomocą zakładanych w bliskiej odległości szwów przerywanych lub ciągłego szwu materacowego. Należy zawsze prowadzić szew przez gęstą warstwę podśluzową, co zapobiega rozejściu się rany. Na rycinie przedstawiono specjalną technikę prowadzenia igły (szew Gambee). Szew ten spycha śluzówkę do światła jelita.

Ryc. 9. Pęcherz moczowy. W zależności od dostępnej przestrzeni pęcherz moczowy zszywa się pojedynczym szwem materacowym lub zakłada się dwa piętra szwów. Dolne piętro to szew materacowy, a górne – szew wgłabiający ciągły.

Ryc. 10. Żołądek. Ze względu na duże rozmiary narządu, zmiany jego objętości oraz niskie pH treści pierwsze piętro powinien stanowić szew wywijający (widoczny na rycinie), a kolejne wgłabiający, biegnący bezpośrednio nad pierwszym. Należy stosować szwy ciągłe.

Ryc. 11. Ścięgna i więzadła. Ze względu na duże siły działające w tych strukturach, a także na podłużny przebieg włókien, ścięgna i więzadła wymagają stosowania specjalnych technik szycia, takich jak pętla zaciskająca (widoczna na rycinie), potrójna pętla lub szew Bunnella.