14/03/2018
Doboru odpowiedniego materiału do szycia dokonuje się na ogół w oparciu o własne doświadczenie chirurgiczne bądź na podstawie zaleceń kolegów lub producentów nici. Jeżeli jednak szew ma spełnić oczekiwania chirurga, nie rozejść się przed czasem i nie spowodować powikłań, niezbędna jest wiedza na temat czasu rozpuszczania się materiału, a także techniki wykonywania węzłów. Ponadto zdobycie wiadomości na temat materiałów do szycia pozwoli ograniczyć ilość potrzebnego materiału, a więc zmniejszyć koszty.
Selection of suture material in small animal surgery
The selection of the proper suture material mostly is the result of vast surgical experience or based on recommendations from colleagues or suppliers. However, a profound background know-ledge over absorption time, knot security or knot techniques is mandatory, if sutures should fulfill the demands of the surgeon and not fail at premature time or even cause complications. Furthermore, knowing more about suture materials can reduce the stock and even save money.
Key words: suture material, surgery
Ryc. 1. Zdolność regeneracji różnych typów tkanek.
Tabela I. Wybrane materiały niewchłanialne
Tabela II. Wybrane materiały wchłanialne
Ryc. 2. Przekrój przez różne typy nici; A – monofilament, B – plecionka lub polifilament, C – pseudomonofilament.
Tabela III. Porównanie różnych systemów grubości nici
Tabela IV. Przewodnik po materiałach do szycia
Ryc. 3. Podstawowe rodzaje węzłów: A – węzeł prosty, B – węzeł płaski, C – węzeł połowicznie umocowany, D – węzeł babski, E – węzeł chirurgiczny.
Tabela V. Porównanie różnych rodzajów szwów
Ryc. 4. Szycie skóry. Do szycia skóry najlepiej stosować szew węzełkowy przerywany. Węzły powinny układać się w taki sposób, aby pomiędzy nicią a skórą mieściła się pęseta (ryc. 4a). Dzięki temu niewielki obrzęk tkanek, który występuje podczas gojenia, nie będzie powodował ucisku na szew i uczucia dyskomfortu. Pacjent odczuwa wówczas mniejszy świąd, a efekt kosmetyczny jest lepszy. W przypadku zastosowania pseudomonofilamentu jeden płaski węzeł zapewnia wystarczającą stabilność. Odległość od brzegu rany do punktu wkłucia igły powinna być równa grubości skóry. Szwy można zakładać w odległości równej przynajmniej podwójnej grubości skóry.
Ryc. 5. Szycie tkanki podskórnej. Tkankę podskórną należy zszywać w taki sposób, aby brzegi skóry bezpośrednio do siebie przylegały. Szew powinien zahaczać o granicę skóry i tkanki podskórnej. U kotów i psów ras miniaturowych warto ukrywać końce szwów, aby nie nakładały się na szwy skórne i nie wystawały z rany. Szew węzełkowy przerywany pewniej zespala tkanki i pozwala na lepsze ich zaopatrzenie w krew niż szwy ciągłe. W przypadku dużych ran potrójne zakotwiczenie szwu pozwoli uniknąć powstawania kieszeni między tkankami.
Ryc. 6. Powięź. Powięzie to tkanki, na które działają duże siły naprężające. Zaleca się zszywanie ich szwami ciągłymi. W zależności od miejsca można zastosować szew materacowy (na rycinie przedstawiono prosty szew ciągły).
Ryc. 7. Torebka stawowa. W większości stawów można zastosować prosty szew ciągły lub „zetkę” (widoczną na rycinie). Ta druga ma zalety w postaci dobrego rozkładu napięcia w tkankach oraz minimalnego ryzyka rozejścia się rany w przypadku zerwania pojedynczego szwu.
Ryc. 8. Jelita. Jelita zamyka się za pomocą zakładanych w bliskiej odległości szwów przerywanych lub ciągłego szwu materacowego. Należy zawsze prowadzić szew przez gęstą warstwę podśluzową, co zapobiega rozejściu się rany. Na rycinie przedstawiono specjalną technikę prowadzenia igły (szew Gambee). Szew ten spycha śluzówkę do światła jelita.
Ryc. 9. Pęcherz moczowy. W zależności od dostępnej przestrzeni pęcherz moczowy zszywa się pojedynczym szwem materacowym lub zakłada się dwa piętra szwów. Dolne piętro to szew materacowy, a górne – szew wgłabiający ciągły.
Ryc. 10. Żołądek. Ze względu na duże rozmiary narządu, zmiany jego objętości oraz niskie pH treści pierwsze piętro powinien stanowić szew wywijający (widoczny na rycinie), a kolejne wgłabiający, biegnący bezpośrednio nad pierwszym. Należy stosować szwy ciągłe.
Ryc. 11. Ścięgna i więzadła. Ze względu na duże siły działające w tych strukturach, a także na podłużny przebieg włókien, ścięgna i więzadła wymagają stosowania specjalnych technik szycia, takich jak pętla zaciskająca (widoczna na rycinie), potrójna pętla lub szew Bunnella.
Przebieg procesu gojenia i naprawy zależy od rodzaju tkanki. Skóra, tkanka podskórna i błony śluzowe ulegają zrośnięciu w ciągu 7 dni, kości w 7-12 tygodni, natomiast ścięgna potrzebują czasem kilku miesięcy do pełnego zespolenia. Linia biała odzyskuje 80% dawnej elastyczności po 3-6 miesiącach. Procesy naprawcze mięśni zawsze wiążą się z powstaniem pewnej ilości niefunkcjonalnej tkanki łącznej pomiędzy przerwanymi włóknami. Z kolei na błonie śluzowej jamy ustnej już po kilku dniach od urazu nie widać nawet blizny, natomiast wątroba ma zdolność odbudowania aż 75% utraconej masy.
