W sytuacji kiedy tkanki sąsiadujące z raną nie pozwalają na zamknięcie powstałego ubytku, można posłużyć się opisaną w niniejszym artykule techniką przeszczepów skóry. Kieszonki utworzone w łożysku rany zapewniają idealne warunki do wgajania się przeszczepów. Ponadto, co ukazuje niniejszy artykuł, zabieg jest prosty technicznie i nie wymaga specjalistycznego instrumentarium.

Przeszczep wolnych płatków skóry i przeszczep małych fragmentów skóry to proste technicznie zabiegi, niewymagające specjalistycznego instrumentarium. Przeszczepy typu „pinch” i typu „punch”, którymi w tym przypadku są okrągłe skrawki skóry o średnicy 4-6 mm, umieszcza się w kieszonkach naciętych w tkance ziarninowej łożyska rany. Przeszczepy tego typu znajdują zastosowanie, kiedy nie jest możliwe zamknięcie rany z zastosowaniem lokalnych płatów skóry ani innych metod uzupełniania ubytków tkankowych.

Ważnymi czynnikami warunkującymi proces wgajania się przeszczepów są założenie opatrunku oraz unieruchomienie miejsca biorczego przeszczepów. Przeszczepy typu „pinch”/„punch” sprawdzają się jednak również w lokalizacjach anatomicznych, które trudno zaopatrzyć opatrunkiem i unieruchomić, ponieważ przeszczepy w przebiegu opisywanej metody implantuje się w kieszonkach, które same pełnią funkcję biologicznego opatrunku (ryc. 1a-c).

Przygotowanie rany do zabiegu

Przeszczep wolnych płatków skóry i przeszczep małych fragmentów skóry zalicza się do technik odroczonych, ponieważ ranę leczy się sposobem otwartym do czasu wytworzenia się łoża zdrowej tkanki ziarninowej. Zazwyczaj czas potrzebny na leczenie rany metodą otwartą wynosi 10-14 dni. W okresie poprzedzającym przeszczep należy codziennie oczyszczać ranę i płukać ją płynem fizjologicznym albo roztworem 2% octanu lub glukonianu chloroheksydyny w wodzie do iniekcji w rozcieńczeniu 1 : 40. Istotne jest, by stosować roztwór chloroheksydyny, a nie płyn do dezynfekcji z chloroheksydyną. W trakcie oczyszczania rany usuwa się martwe tkanki, które odznaczają się białą lub ciemną barwą, nie zachowują ciągłości z raną i nie mają z nią połączenia naczyniowego. Tkanki, których stopień żywotności trudno jednoznacznie ocenić, należy pozostawić w ranie i ponownie ocenić ich żywotność następnego dnia.

Stosowanie miejscowo działających leków przeciwbakteryjnych nie jest konieczne w przypadku każdego pacjenta. Jeżeli jednak pojawi się taka potrzeba, można posłużyć się preparatami zawierającymi np. sól srebrową sulfadiazyny lub nitrofurazon. Mimo ...