- Siano w dawce wynoszącej ok. 1,5% aktualnej masy ciała konia (np. 7,5 kg dla konia o masie ciała 500 kg).
- Następnie obniżenie dawki do 1,5% idealnej masy ciała do momentu jej osiągnięcia.
- Klienci powinni być proszeni o ważenie siana, aby upewnić się, że podawane są odpowiednie ilości.
Siano podawane otyłym koniom powinno mieć obniżoną (mniej niż 12%) zawartość bezstrukturalnych węglowodanów (NSC), co można zbadać w komercyjnych laboratoriach. Definicja NSC jest różna dla poszczególnych laboratoriów, dlatego kierunek badań powinien zostać dokładnie sprecyzowany. Niektóre ośrodki ograniczają NCS do cukrów prostych i skrobi (tj. hydrolizowane węglowodany), podczas gdy inne włączają też fruktany, które są węglowodanami fermentowanymi. Zmniejszenie zawartości do 12% jest umowne i nie jest poparte żadnymi badaniami naukowymi, może jednak stanowić wytyczne przy wyborze pasz dla chorych koni. Jeżeli zawartość NCS w sianie przekracza 12%, moczenie w zimnej wodzie przez 30 minut pomaga obniżyć zawartość cukru. Trawa i siano z lucerny mogą być podawane tylko pod warunkiem analizy zawartości NCS.
Istnieje kilka zastrzeżeń dotyczących jednoskładnikowej diety opartej na sianie, zalecanej dla koni z EMS. Po pierwsze, dieta złożona z siana średniej jakości, bez dostępu do pastwiska, zawiera zbyt mało witaminy E, po drugie zawartość białka, innych witamin i związków mineralnych również może nie być odpowiednia. Aby zapobiec ewentualnym niedoborom, sugerowane jest podawanie zbilansowanych witamin i związków mineralnych, a niekiedy także białek. Niezwykle ważne jest dostarczenie odpowiedniej ilości witaminy E, dlatego konie chore dodatkowo powinny dostawać 5000 IU tej witaminy dzienne w postaci naturalnego lub syntetycznego alfa-tokoferolu. Witamina E jest dostępna jako dodatek dietetyczny przeznaczony dla koni albo w żelowych kapsułkach sprzedawanych w aptekach. Niedawno odkryta rola stresu oksydacyjnego w rozwoju zespołu Cushinga (zaburzenie części środkowej przysadki) sugeruje, że dieta zalecana dla pacjentów z EMS może predysponować konie do tej endokrynopatii.
- Podawanie 5000 IU witaminy E dziennie u koni z EMS.
Koni kulejących z powodu ochwatu nie powinno się wprowadzać do treningu do momentu opanowania zapalenia tworzywa, ale pozostałe chore konie powinny mieć zapewniony ruch wymuszony tak często, jak to możliwe. Konie mogą być wyprowadzane na spacery, lonżowane lub mogą pracować pod siodłem. Idealny dla pacjentów jest trening codzienny, co z powodzeniem podnosi wrażliwość na insulinę.
- Konie z aktywnym ochwatem nie powinny pracować, w przypadku ochwatu „zaleczonego” trening powinien być regularny.
Postępowanie przy insulinooporności
Sama utrata masy ciała i regularny trening często zwiększają wrażliwość na insulinę, lecz ważne jest także unikanie pokarmów zaostrzających insulinooporność. Konie z EMS są podobne do ludzi chorych na cukrzycę, dlatego też cukier jest przeciwwskazany. Trawa również może być znaczącym źródłem cukrów. Różnice w ich zawartości zależą od regionu, typu gleby, pory roku, klimatu, długości i pory dnia. To z kolei powoduje dużą zmienność w poborze węglowodanów, co może zaostrzać insulinooporność i zmieniać florę bakteryjną w jelicie grubym. Dlatego też podczas ustalania planu terapeutycznego dla koni lub kuców z EMS dostęp do pastwiska musi być ograniczony lub wyeliminowany. Czasami jest to konieczne tylko przez kilka tygodni lub miesięcy, dopóki nie osiągnie się idealnej kondycji, ale w niektórych przypadkach chore konie muszą być na stałe umieszczone na piaszczystych padokach, ponieważ są skrajnie wrażliwe na zmiany w składzie trawy pastwiskowej. Większość koni i kuców z EMS może mieć jednak jedynie ograniczony dostęp do trawy przez wypas skrócony do maksymalnie 1-2 godzin dziennie, zakładanie kagańca, korzystanie z małych padoków lub pasów wydzielonych przy użyciu pastucha elektrycznego.
Dieta powinna być ustalana w oparciu o pasze i siano, które mają obniżoną zawartość skrobi i cukrów, a takie przysmaki jak kostki cukru należy wyeliminować. Trawa pastwiskowa także powinna zostać poddana analizie. W przypadku regularnego monitorowania pastwisk, można zidentyfikować w roku okresy „niskiego ryzyka” wypasania.
Podstawową wytyczną dla obniżenia ryzyka ochwatu zależnego od pastwiska jest unikanie okresów, kiedy trawa znajduje się w fazie dynamicznego rozwoju:
- zazielenienie i szybki wzrost (wiosna)
- pierwsze wyschnięcie, np. susza letnia
- szybki wzrost po ulewnych letnich deszczach
- przejście w stan zimowej wegetacji.
Generalną zasadą jest unikanie wypuszczania na pastwiska trawiaste koni i kuców z zespołem metabolicznym w okresach, gdy trawa jest w fazie dynamicznej. Użyteczne jest również zalecenie, aby klienci zwracali uwagę, kiedy ich trawniki potrzebują częstszego koszenia, ponieważ są to okresy, kiedy chore konie powinny być utrzymywane bez pastwiska.
W leczeniu insulinooporności zalecane jest podawanie wielu składników, takich jak cynamon, chrom, magnez i L-karnityna. Każdy z nich ma potencjalnie korzystne działanie w przypadku insulinooporności i ochwatu, nie ma jednak opublikowanych badań potwierdzających te teorie. Niezbędne są dalsze doświadczenia oceniające w sposób obiektywny ich skuteczność w tych chorobach.
Leczenie koni chudych, dotkniętych miejscowym odkładaniem tłuszczu
Niektóre insulinooporne konie nie są otyłe w odniesieniu do ogólnej kondycji, ale mają zwiększone miejscowe odkładanie tłuszczu (miejscowa otyłość). Występuje to zwłaszcza u koni będących w regularnym treningu. Zwierzęta te wymagają większej kaloryczności paszy. Jeżeli siano nie zapewnia odpowiedniej ilości składników odżywczych, należy wprowadzić dodatek paszy treściwej.
Chudsze insulinooporne konie zwykle mogą być bezpiecznie karmione paszami treściwymi, ale należy zwrócić szczególną uwagę na zwiększanie kaloryczności pożywienia bez zaostrzania insulinooporności.
Podczas ustalania sposobu karmienia insulinoopornych pacjentów należy brać pod uwagę trzy czynniki:
1. Skład węglowodanowy paszy.
2. Glikemię po karmieniu.
3. Nawyki/praktyki żywieniowe.
