Czy ropień okołowierzchołkowy był przyczyną ciężkiej, postępującej choroby ogólnoustrojowej, która rozwinęła się u pacjenta?

Do oddziału nagłych przypadków Angell Animal Medical Center przyprowadzono 9-letnią sterylizowaną sukę rasy boston terrier o masie ciała 5,4 kg, z utrzymującymi się jeden dzień objawami posmutnienia i braku łaknienia. Z wywiadu wynikało, że zwierzę przejawia postępującą niezborność kończyn miednicznych.

Właściciele zauważyli, że od kilku dni kończyny miedniczne ich psa są chwiejne, a od popołudnia w dniu, w którym zgłosili się na konsultację, zwierzę było w stanie zrobić jedynie kilka kroków, po których przejściu upadało. Po przewróceniu się pies wymiotował i oddawał mocz, lecz świadomość zwierzęcia według relacji właścicieli była cały czas zachowana. Z wywiadu wynikało również, że w ciągu dwóch dni poprzedzających przyprowadzenie psa do kliniki nie przejawiał on jakichkolwiek widocznych objawów neurologicznych ani sercowo-naczyniowych.

Historia choroby

Dwa tygodnie przed wizytą w klinice pies przeszedł coroczne rutynowe badanie lekarskie, w wyniku którego, ze względu na podejrzenie ropnia okołowierzchołkowego, przepisano mu klindamycynę w dawce 3,1 mg/ /kg m.c. doustnie dwa razy dziennie. Zwierzę otrzymywało zalecony lek aż do momentu wystąpienia wymiotów, co miało miejsce dzień przed wizytą w klinice.

Długofalowa historia choroby obejmowała obecność kamienia nazębnego i przewlekłą chorobę przyzębia, rozpoznane przez lekarza prowadzącego, przy czym pacjent nie został poddany leczeniu stomatologicznemu. Rok wcześniej w badaniu osłuchowym stwierdzono szmer sercowy II stopnia, nie wykonano jednak dalszych badań, takich jak badanie rentgenowskie klatki piersiowej lub badanie echokardiograficzne, które miałyby na celu szczegółowe określenie natury słyszalnego szmeru.

Wstępne badanie kliniczne

W trakcie badania klinicznego zwierzę było spokojne i wykazywało nieznaczne otępienie. Temperatura wewnętrzna ciała psa była lekko podwyższona (39,3°C), odnotowano także niewielki częstoskurcz – 138 uderzeń na minutę. U pacjenta występowało odwodnienie na poziomie 5%, bladość błon śluzowych, obustronny surowiczy wypływ z nosa, szmer koniuszkowy skurczowy o głośności III/VI po stronie lewej oraz obustronne zaostrzenie szmerów oddechowych.

Badanie jamy ustnej wykazało zaawansowaną chorobę przyzębia z odkładaniem się dużych ilości kamienia nazębnego na kłach, przedtrzonowcach i trzonowcach oraz obecność zapalenia dziąseł z właściwym mu zaczerwienieniem błony śluzowej. Rozpoznano pona...