Jak powstają bolesne punkty spustowe (ang. trigger points)? Które techniki rehabilitacyjne stosuje się w ich leczeniu?

Zespół bólu mięśniowo-powięziowego jest zaburzeniem trudnym do rozpoznania i rzadko leczonym u psów. Dolegliwość ta jest znana u ludzi od ponad 400 lat, a od 80 lat znajduje się w konwencjonalnych podręcznikach medycznych. Mimo to na uczelniach weterynaryjnych rzadko porusza się ten problem, a fachowa literatura na ten temat nie istnieje.

Upośledzenie pracy mięśnia może szybko doprowadzić do takich zaburzeń jak obniżenie sprawności stawu lub ośrodkowe uwrażliwienie rdzenia kręgowego. Nierzadko spotyka się przypadki zwierząt z chorobami ortopedycznymi, u których zabieg chirurgiczny zakończył się sukcesem, ale w trakcie rekonwalescencji doszło do powikłań. Z mojego doświadczenia wynika, że u większości takich psów pojawia się zespół bólu mięśniowo-powięziowego. Sprawność kończyny można jednak przywrócić za pomocą odpowiedniego leczenia, czasem już po kilku zabiegach. Zdarza się również, że do wyleczenia dochodzi u psów, które nie były w stanie używać kończyny nawet przez kilka miesięcy.

Rozwój punktów spustowych

Zespół bólu mięśniowo-powięziowego zawsze jest związany z napięciem pasma włókien mięśniowych wewnątrz chorego mięśnia. Szczególnie wrażliwe obszary, złożone z kilku punktów spustowych, pojawiają się w tych włóknach mięśniowych, w których zazębione aktyna i miozyna zatrzymały się w skurczu. Ciągły skurcz może doprowadzić do utraty ruchomości i przewlekłego bólu.