Dlaczego leczenie tarczycy wymaga uwagi, aby uniknąć dalszych powikłań?

Stare koty mają skłonność do zapadania na nadczynność tarczycy i przewlekłą chorobę nerek. Ponieważ hormony tarczycy mają wpływ na czynność nerek, nie dziwi fakt, że oba te zaburzenia często występują łącznie. Nadczynność tarczycy może jednak maskować objawy przewlekłej choroby nerek poprzez zmianę czynności układu sercowo-naczyniowego. Dochodzi do zwiększenia pojemności minutowej serca (przyspieszenie pracy serca, zwiększenie kurczliwości mięśnia sercowego) oraz rozszerzenia obwodowych naczyń krwionośnych (wzrost przemian metabolicznych w tkankach prowokuje uwolnienie czynników rozszerzających naczynia), co prowadzi do zwiększenia przepływu krwi przez nerki i szybkości przesączania kłębuszkowego.

Przy leczeniu stanów nadczynności gruczołu tarczowego dochodzi do zniesienia takiego wpływu na układ sercowo-naczyniowy, co może skutkować zwiększeniem wartości wyników badań laboratoryjnych krwi wchodzących w skład tzw. profilu nerkowego. W jednym z badań wykazano, że u 15% kotów z nadczynnością tarczycy i prawidłowym laboratoryjnym profilem nerkowym w czasie 240 dni leczenia dochodziło do powstania azotemii.¹ U kotów wykazujących azotemię przed rozpoczęciem leczenia mogą z kolei znacznie nasilać się objawy związane z przewlekłą chorobą nerek.

Czasami leczenie nadczynności tarczycy może doprowadzić do rozwoju podklinicznej albo klinicznej postaci niedoczynności narządu. Najczęściej ma to miejsce po obustronnym chirurgicznym usunięciu tkanki gruczołowej (100% przypadków), leczeniu radioaktywnym jodem (75% przypadków) i znacznie rzadziej przy leczeniu tiamazolem (35% przypadków).²

Przyczyny i skutki choroby udokumentowane badaniami

Stwierdzono, że niedoczynność tarczycy wywołana u kotów leczeniem jej nadczynności prowadzi do skrócenia czasu przeżycia takich pacjentów.3 Badania te składały się z dwóch części. W pierwszej, przeprowadzonej na 12 kotach leczonych radioaktywnym j...