Chirurgia Psy

Nietypowy przypadek przepukliny rozworu przełykowego u psa rasy shar pei

16/03/2018

Objawy kliniczne

Przepuklinie rozworu przełykowego zazwyczaj towarzyszą przewlekłe objawy, w tym ulewanie, wymioty (również krwiste), nadmierne ślinienie, utrata masy ciała i zaburzenia oddechowe. U zwierząt z przepukliną rozworu przełykowego typu I objawy kliniczne często mają związek z refluksem oraz zachłystowym zapaleniem płuc. Niektóre zwierzęta z przepukliną typu I nie przejawiają żadnych objawów klinicznych. W opisywanym przypadku zaobserwowano ostre zaburzenia oddechowe ze względu na ucisk płuc przez wzdęty żołądek przemieszczony do jamy klatki piersiowej.

Diagnostyka obrazowa

Przepuklinę rozworu przełykowego rozpoznaje się za pomocą tradycyjnego badania RTG lub ezofagografii kontrastowej.^4-10 Badanie kontrastowe może pomóc w różnicowaniu przepukliny typu I i II oraz obecności innych patologicznych tkanek miękkich w doogonowej części śródpiersia. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić przełyk olbrzymi, nadprzeponowy uchyłek przełyku, wpochwienie żołądkowo-przełykowe, guzy przełyku oraz obecność ciała obcego w przełyku.

W opisywanym przypadku do ustalenia rozpoznania wystarczyło proste badanie radiologiczne. Podanie środka cieniującego nie było konieczne, ponieważ nie podejrzewano przepukliny rozworu przełykowego typu I. Co więcej, stan zwierzęcia uniemożliwiał wykonanie badania kontrastowego.

Leczenie

Przepuklina rozworu przełykowego typu I może być leczona zachowawczo lub chirurgicznie. Niektórzy autorzy sugerują jednak, że leczeniem z wyboru u psów rasy shar pei z przepukliną typu I powinna być operacja ze względu na częsty brak reakcji na leczenie zachowawcze.^8,10,22 Psy z przepukliną rozworu przełykowego typu II, III i IV muszą być leczone chirurgicznie.² W przypadkach ostrych zaburzeń oddechowych należy ustabilizować stan zwierzęcia za pomocą dekompresji żołądka. Wykonuje się ją poprzez wprowadzenie zgłębnika żołądkowego lub nakłucie żołądka igłą przez lewą ścianę klatki piersiowej. Zabiegi te nie były konieczne w opisywanym przypadku, ponieważ u psa obserwowano tylko lekką duszność.

Ostry stan zwierzęcia oraz rozpoznanie przepukliny rozworu przełykowego II, III lub IV typu są wskazaniem do zabiegu chirurgicznego.

Powyższy opis przypadku wskazuje, że w diagnostyce różnicowej przepuklin rozworu przełykowego u psów rasy shar pei należy brać pod uwagę również przepuklinę typu III.

dvm360.com, Veterinary Medicine • May 2016

Emmanouil Tzimtzimis, DVM, MS, MRCVS

Georgios Kazakos, DVM, PhD

Michail Patsikas, DVM, PhD, DECVDI

Matina Giannikaki, DVM, MS

Lysimachos G. Papazoglou, DVM, PhD, MRCVS

Department of Clinical Sciences, School of Veterinary Medicine, Aristotle University of Thessaloniki, Thessaloniki, Greece

PIŚMIENNICTWO

1. Katsianou I, Svoronou M, Papazoglou LG. Current views regarding hiatal hernia in dogs and cats. Hell J Compan Anim Med 2014;3:31-39.

2. Sivacolundhu RK, Read RA, Marchevsky AM. Hiatal hernia controversies – a review of pathophysiology and treatment options. Aust Vet J 2002;80:48-53.

3. Bright R. Hiatal hernia. In: Monnet E, ed. Small animal soft tissue surgery. Ames, Iowa: Wiley-Blackwell, 2013:321-327.

4. Ellison GW, Lewis DD, Phillips L, et al. Esophageal hiatal hernia in small animals: literature review and a modified surgical technique. J Am Anim Hosp Assoc 1986;23:391-399.

5. Prymak C, Saunders HM, Washabau RJ. Hiatal hernia repair by restoration and stabilization of normal anatomy. An evaluation in four dogs and one cat. Vet Surg 1989;18:386-391.

6. Bright RM, Sackman JE, DeNovo C, et al. Hiatal hernia in the dog and cat: a retrospective study of 16 cases. J Small Anim Pract 1990;31:244-250.

7. Lorinson D, Bright RM. Long-term outcome of medical and surgical treatment of hiatal hernias in dogs and cats: 27 cases (1978-1996). J Am Vet Med Assoc 1998;213:381-384.

8. Callan MB, Washabau RJ, Saunders HM, et al . Congenital esophageal hiatal hernia in the Chinese shar-pei dog. J Vet Intern Med 1993;7:210-215.

9. Hardie EM, Ramirez O, Clary EM, et al. Abnormalities of the thoracic bellows: stress fractures of the ribs and hiatal hernia. J Vet Intern Med 1998;12:279-287.

10. Guiot LP, Lansdowne JL, Rouppert P, et al. Hiatal hernia in the dog: a clinical report of four Chinese shar peis. J Am Anim Hosp Assoc 2008;44:335-341.

11. Teunissen GH, Happe RP, Van Toorenburg J, et al. Esophageal hiatal hernia. Case report of a dog and a cheetah. Tijdschr Diergeneeskd 1978;103:742-749.

12. Miles KG, Pope ER, Jergens AE. Paraesophageal hiatal hernia and pyloric obstruction in a dog. J Am Vet Med Assoc 1988;193:1437-1439.

13. Kirkby KA, Bright RM, Owen HD. Paraoesophageal hiatal hernia and megaoesophagus in a three-week-old Alaskan malamute. J Small Anim Pract 2005;46:402-405.

14. Aslanian ME, Sharp CR, Garneau MS. Gastric dilatation and volvulus in a brachycephalic dog with hiatal hernia. J Small Anim Pract 2014;55:535-537.

15. Williams JM. Hiatal hernia in a Shar-Pei. J Small Anim Pract 1990;31:251-254.

16. Auger JM, Riley SM. Combined hiatal and pleuroperitoneal hernia in a shar-pei. Can Vet J 1997;38:640-642.

17. Rahal SC, Mamprim MJ, Muniz LM, et al. Type-4 esophageal hiatal hernia in a Chinese Shar-pei dog. Vet Radiol Ultrasound 2003;44:646-647.

18. Gordon LC, Friend EJ, Hamilton MH. Hemorrhagic pleural effusion secondary to an unusual type III hiatal hernia in a 4-year-old Great Dane. J Am Anim Hosp Assoc 2010;46:336-340.

19. Pratschke KM, Hughes JM, Skelly C, et al. Hiatal herniation as a complication of chronic diaphragmatic herniation. J Small Anim Pract 1998;39:33-38.

20. Lecoindre P, Richard S. Digestive disorders associated with the chronic obstructive respiratory syndrome of brachycephalic dogs: 30 cases (1999-2001). Rev Med Vet 2004;155:141-146.

21. Christensen J, Miftakhov R. Hiatus hernia: a review of evidence for its origin in esophageal longitudinal muscle dysfunction. Am J Med 2000;108:Suppl 4a:3s-7s.

22. Holt D, Callan MB, Washabau RJ, et al. Medical treatment versus surgery for hiatal hernias. J Am Vet Med Assoc 1998;213:800.