25/11/2019
U zwierząt z objawami ze strony układu nerwowego lub pokarmowego niezbędne jest przeprowadzenie chelatacji, natomiast nie zaleca się jej u pacjentów niewykazujących objawów zatrucia ołowiem. Wraz z upływem czasu ołów przechodzi do tkanki kostnej, gdzie pozostaje nieaktywny. Substancje chelatujące (takie jak wersenian disodowo-wapniowy) mogą powodować przechodzenie ołowiu z tkanki kostnej do krwiobiegu, zwiększając stężenie tego pierwiastka we krwi i nasilając jego wchłanianie z jelit. U niektórych pacjentów wykazujących objawy zatrucia mogą też sprawić, że będą one jeszcze silniej wyrażone. W sytuacji gdy u zwierząt, które spożyły ołów, wymagane jest przeprowadzenie chelatacji, jedyną zalecaną substancją chelatującą jest kwas dimerkaptobursztynowy (DMSA).6 Inne chelatory (tab. 2) mogą zostać użyte u zwierząt, pod warunkiem że w ich przewodzie pokarmowym nie znajduje się ołów. W licznych przypadkach rzeczywista ilość ołowiu spożytego przez zwierzę jest niewielka i nie należy spodziewać się wówczas szczególnie nasilonych objawów klinicznych. U pacjentów, którzy wymagają przeprowadzenia chelatacji, leczenie powinno się kontynuować aż do momentu ustąpienia objawów klinicznych i obniżenia stężenia ołowiu we krwi do minimalnych dopuszczalnych wartości.
Today’s Veterinary Practice • Vol 8, No 4, July/August 2018, p. 78
Charlotte Means, DVM, MLIS, DABVT, DABT
ASPCA Animal Poison Control Center
University of Illinois
Reprinted with permission from Today’s Veterinary Practice (todaysveterinarypractice.com)
