Psy mogą być zarażone wieloma pasożytami, ale do najczęstszych i najlepiej poznanych należy „nieświęta trójca” w postaci glist, tęgoryjców i włosogłówek. Z wielu powodów, wliczając w to utrzymywanie się postaci inwazyjnych w środowisku, zalecane jest zapobieganie tym zarażeniom pasożytniczym i wynikającemu z nich zanieczyszczeniu gleby.¹ W tym artykule omówimy włosogłówki.

Włosogłówka (Trichuris vulpis) jest trzecim członkiem „nieświętej trójcy” – tym, który jak się wydaje jest brany pod uwagę na samym końcu.² Chociaż wśród powszechnych nicieni żołądkowo-jelitowych u psów włosogłówki budzą najmniej „szacunku”, jest duża szansa, że je rozpoznasz.

Cykl życiowy włosogłówki

Swoją nazwę włosogłówka zawdzięcza cienkiemu, przypominającemu włos przedniemu odcinkowi ciała (przełyk) i grubej części tylnej (rozrodczej). Dorosłe osobniki żyją głównie w jelicie ślepym, ale przy masywnych inwazjach również w jelicie grubym. Tak jak w przypadku innych nicieni, dorosłe włosogłówki produkują jaja odporne na warunki środowiskowe, które są bardzo trudne do zniszczenia. Jaja te zawierają jedną komórkę, która w ciągu mniej więcej miesiąca rozwija się wewnątrz jaja do inwazyjnej larwy pierwszego stadium (L1). Około trzech miesięcy po spożyciu przez psa jaj zawierających inwazyjne larwy L1 przekształcają się one w dorosłe osobniki aktywne rozrodczo.² W przeciwieństwie do glist włosogłówki nie wydostają się poza przewód pokarmowy, nie ma więc miejsca migracja somatyczna do tkanek, migracja larw do szczeniąt śródmacicznie ani przekazywanie przez gruczoł mlekowy. Ze względu na długi okres prepatentny włosogłówki są zwykle rozpoznawane u psów powyżej szóstego miesiąca życia.³