Przypadek 1.
Pierwszym pacjentem był pies po wypadku. Z wywiadu uzyskano informację, że zwierzę zostało potrącone przez samochód. W badaniu klinicznym obserwowany był przyspieszony oddech i bladość błon śluzowych, czas włośniczkowy wynosił poniżej 2 sekund. Pies wykazywał bolesność przy omacywaniu prawej strony klatki piersiowej. Wykonano skrócone badanie USG AFAST (Abdominal Focused Assessment with Sonography in Trauma), które nie wykazało obecności wolnego płynu w jamie brzusznej. W badaniu TFAST (Thoracic Focused Assessment with Sonography in Trauma) widoczny był płyn po obu stronach jamy opłucnej. Psu założono dostęp dożylny i pobrano krew do badań. W badaniu morfologicznym krwi widoczne było znaczne obniżenie liczby czerwonych krwinek (2,98 T/l) i hematokrytu (17%). Wyniki te potwierdzały krwotok. Dodatkowo wykonano RTG klatki piersiowej bez sedacji w projekcji grzbietowo-brzusznej i bocznej, które wykazało złamanie szóstego żebra po prawej stronie. Było ono przyczyną krwawienia do jamy opłucnej. Ustabilizowano stan psa, podano tlen, leki przeciwkrwotoczne – dożylnie Exacyl 15 mg/kg – i zastosowano szybką płynoterapię dożylną (Solutio Ringerii). Psa uspokojono farmakologicznie, podając dożylnie butorfanol 0,1 mg/kg.
Klatkę piersiową nakłuto pod kontrolą USG i za pomocą kanalika trójdrożnego pobrano krew do worka służącego do transfuzji. Z klatki piersiowej usunięto około 1 jednostki krwi (450 ml), następnie przetoczono ją psu dożylnie. Poprawiło to oddech i ogólny stan pacjenta. Po 30 minutach od zakończenia przetaczania krwi stan kliniczny i parametry życiowe psa uległy poprawie. Kontrolne badanie USG klatki piersiowej po mniej więcej 30 minutach, dwóch i czterech godzinach od punkcji pokazało, że ilość płynu w jamie opłucnej nie zwiększa się. Psa w stanie stabilnym wydano do domu. Zalecono ścisłe ograniczenie ruchu.
Następnego dnia w USG klatki piersiowej także nie stwierdzono większej ilości płynu. W badaniu klinicznym błony śluzowe były różowe, w morfologii krwi widoczny był wzrost HCT do 30%. Jako kontynuację leczenia wydano przeciwbólowo NLPZ oraz antybiotyk (ze względu na obrażenia, zanieczyszczone rany skóry) do podawania w domu. Podczas wizyty kontrolnej po mniej więcej tygodniu pies nie wykazywał objawów chorobowych. Reagował jedynie bólowo w okolicy klatki piersiowej ze względu na złamane żebro.
Przypadek 2.
Drugim przypadkiem był berneński pies pasterski w wieku około 3 lat. Z wywiadu wynikało, że właściciel miał dwa psy – opisanego pacjenta oraz starszego mieszańca. Mieszaniec nagle padł, a drugi pies od poprzedniego dnia czuł się gorzej. Właściciel podejrzewał, że psy zostały otrute. Skierowano go do naszej przychodni. Do gabinetu przyjęć pies został wniesiony przez właściciela na rękach.
W badaniu klinicznym pies wykazywał objawy duszności, przyspieszony oddech i bladość błon śluzowych. Założono dostęp dożylny, pobrano krew do badań morfologicznych i biochemicznych, a psa poddano tlenoterapii. W badaniu morfologicznym krwi stwierdzono obniżenie hematokrytu (15%) i liczby czerwonych krwinek (2,76 T/l), w badaniu biochemicznym brak było znaczących zmian. Na miejscu wykonano test aglutynacji szkiełkowej w celu wykluczenia przyczyn autoimmunologicznych, który dał wynik ujemny.
W badaniu USG AFAST (Abdominal Focused Assessment with Sonography in Trauma) nie stwierdzono wolnego płynu. W badaniu TFAST (Thoracic Focused Assessment with Sonography in Trauma) w klatce piersiowej widoczny był płyn oraz w przypadku serca objaw „tańczącego” przedsionka prawego, mogący wskazywać na krwotok. Poprzez punkcję pobrano płyn, którym okazała się krew. Ze względu na podejrzenie zatrucia rodentycydami, obniżony HCT oraz krew w klatce piersiowej pobrano krew w celu oznaczenia czasów krzepnięcia i wysłano do laboratorium.
Psu podano dożylnie lek przeciwkrwotoczny Exacyl 15 mg/kg. W celu poprawy stanu pacjenta zdecydowano się na autotransfuzję. Poprzez punkcję z zastosowaniem kanalika trójdrożnego pobrano krew bezpośrednio do worków służących do transfuzji krwi. Przetoczono około 1,2 litra krwi. Dodatkowo psu podano witaminę K ze względu na podejrzenie zatrucia kumarynami. W trakcie tego postępowania i po nim psa poddawano tlenoterapii. Stan pacjenta stopniowo się poprawiał, zwierzę było w stanie samodzielnie stać i poruszać się. W kontrolnym USG stwierdzono niewielkie ilości krwi w klatce piersiowej. Psa wydano do domu w stanie stabilnym.
