Jak postępować z pacjentem w stanie zagrożenia życia?

Defibrylacja elektryczna

Przeprowadzenie defibrylacji elektrycznej rozważa się u pacjentów, u których doszło do migotania komór lub częstoskurczu komorowego z utratą fali tętna. Wyróżnia się defibrylatory jednofazowe (dostarczające prąd w jednym kierunku z jednej łyżki do drugiej) oraz dwufazowe (dostarczające prąd najpierw w jednym kierunku, a następnie w kierunku przeciwnym). Zaleca się używanie defibrylatorów dwufazowych, ponieważ są one skuteczne przy zastosowaniu prądu o mniejszej energii, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia mięśnia sercowego.

Wartości początkowych wyładowań przy użyciu defibrylatorów jednofazowych wynoszą od 4 do 6 J/kg m.c., a przy zastosowaniu defibrylatorów dwufazowych są one równe od 2 do 4 J/kg m.c. Jeżeli pierwsza defibrylacja jest nieskuteczna, można przeprowadzić kolejną, zwiększając energię wyładowania o 50%. Po wykonaniu defibrylacji należy natychmiast przystąpić do ponownych uciśnięć klatki piersiowej zwierzęcia. Przerwy w podstawowych zabiegach resuscytacyjnych i uciśnięciach klatki piersiowej podczas defibrylacji i monitorowania stanu pacjenta powinny być bardzo krótkie.

Zanim oceni się zapis EKG po defibrylacji w celu ustalenia, czy pacjent wymaga dodatkowej stymulacji elektrycznej z powodu utrzymującego się częstoskurczu komorowego, należy wykonać u niego pełen dwuminutowy cykl resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Objawami wskazującymi na powrót spontanicznego krążenia po defibrylacji mogą być: wyczuwalne uderzenia serca podczas uciskania klatki piersiowej, bardziej prawidłowe zespoły komorowe widoczne w zapisie EKG oraz przywrócenie fali tętna na tętnicy udowej.

Dodatkowy monitoring

Do przyrządów, z których powszechnie korzysta się podczas przeprowadzania resuscytacji krążeniowo-oddechowej, należą pulsoksymetry, monitory do odczytu wartości ciśnienia krwi mierzonego w sposób pośredni i bezpośredni, monitory pozwalające śledzić ciągły zapis elektrokardiografu oraz analizator umożliwiający pomiar dwutlenku węgla w powietrzu końcowo-wydechowym (ETCO₂). Monitorowanie zapisu badania elektrokardiograficznego w trakcie resuscytacji pozwala wykryć rytm odpowiadający zatrzymaniu akcji serca, taki jak:

• asystolia
• zachowana czynność elektryczna serca z niewyczuwalnym tętnem
• migotanie komór.

Badanie EKG wykorzystuje się również, aby ocenić, czy podczas leczenia lub po jego przeprowadzeniu u pacjenta doszło do zmiany rytmu serca.

Istnieje wiele wskazań do przeprowadzenia pomiaru ETCO₂ w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Jednym z nich jest ocena, czy rurka intubacyjna została w sposób prawidłowy wprowadzona do tchawicy zwierzęcia. Jeśli bowiem omyłkowo założy się ją do przełyku, wówczas odczyt wartości będzie niemożliwy lub będą one minimalne. Jeżeli zaś pomiar ETCO₂ wskazuje na obecność mierzalnych wartości dwutlenku węgla w wydychanym powietrzu, świadczy to o tym, że pacjent został zaintubowany w prawidłowy sposób. Co ważne, jeśli dojdzie do przywrócenia spontanicznego krążenia, wartości ETCO₂ zwiększą się w gwałtowny sposób, odzwierciedlając nagłe wznowienie przepływu krwi w organizmie. Z tego względu zawartość dwutlenku węgla w powietrzu końcowo-wydechowym wykorzystuje się jako wczesny wskaźnik przywrócenia spontanicznego krążenia podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

Veterinary Medicine • Vol 110, No 12, December 2015, p. 316

Garret Pachtinger, VMD, DACVECC, specjalizuje się w medycynie ratunkowej i stanach nagłych. Pracuje na stanowisku dyrektora oddziału intensywnej terapii w klinice Veterinary Specialty and Emergency Center w Levittown oraz w Filadelfii, w stanie Pensylwania. Zarządza również realizacją programów BluePearl Veterinary Partners oraz VETgirl.