10/07/2018
Przeprowadzenie defibrylacji elektrycznej rozważa się u pacjentów, u których doszło do migotania komór lub częstoskurczu komorowego z utratą fali tętna. Wyróżnia się defibrylatory jednofazowe (dostarczające prąd w jednym kierunku z jednej łyżki do drugiej) oraz dwufazowe (dostarczające prąd najpierw w jednym kierunku, a następnie w kierunku przeciwnym). Zaleca się używanie defibrylatorów dwufazowych, ponieważ są one skuteczne przy zastosowaniu prądu o mniejszej energii, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia mięśnia sercowego.
Wartości początkowych wyładowań przy użyciu defibrylatorów jednofazowych wynoszą od 4 do 6 J/kg m.c., a przy zastosowaniu defibrylatorów dwufazowych są one równe od 2 do 4 J/kg m.c. Jeżeli pierwsza defibrylacja jest nieskuteczna, można przeprowadzić kolejną, zwiększając energię wyładowania o 50%. Po wykonaniu defibrylacji należy natychmiast przystąpić do ponownych uciśnięć klatki piersiowej zwierzęcia. Przerwy w podstawowych zabiegach resuscytacyjnych i uciśnięciach klatki piersiowej podczas defibrylacji i monitorowania stanu pacjenta powinny być bardzo krótkie.
Zanim oceni się zapis EKG po defibrylacji w celu ustalenia, czy pacjent wymaga dodatkowej stymulacji elektrycznej z powodu utrzymującego się częstoskurczu komorowego, należy wykonać u niego pełen dwuminutowy cykl resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Objawami wskazującymi na powrót spontanicznego krążenia po defibrylacji mogą być: wyczuwalne uderzenia serca podczas uciskania klatki piersiowej, bardziej prawidłowe zespoły komorowe widoczne w zapisie EKG oraz przywrócenie fali tętna na tętnicy udowej.
Do przyrządów, z których powszechnie korzysta się podczas przeprowadzania resuscytacji krążeniowo-oddechowej, należą pulsoksymetry, monitory do odczytu wartości ciśnienia krwi mierzonego w sposób pośredni i bezpośredni, monitory pozwalające śledzić ciągły zapis elektrokardiografu oraz analizator umożliwiający pomiar dwutlenku węgla w powietrzu końcowo-wydechowym (ETCO2). Monitorowanie zapisu badania elektrokardiograficznego w trakcie resuscytacji pozwala wykryć rytm odpowiadający zatrzymaniu akcji serca, taki jak:
Badanie EKG wykorzystuje się również, aby ocenić, czy podczas leczenia lub po jego przeprowadzeniu u pacjenta doszło do zmiany rytmu serca.
Istnieje wiele wskazań do przeprowadzenia pomiaru ETCO2 w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Jednym z nich jest ocena, czy rurka intubacyjna została w sposób prawidłowy wprowadzona do tchawicy zwierzęcia. Jeśli bowiem omyłkowo założy się ją do przełyku, wówczas odczyt wartości będzie niemożliwy lub będą one minimalne. Jeżeli zaś pomiar ETCO2 wskazuje na obecność mierzalnych wartości dwutlenku węgla w wydychanym powietrzu, świadczy to o tym, że pacjent został zaintubowany w prawidłowy sposób. Co ważne, jeśli dojdzie do przywrócenia spontanicznego krążenia, wartości ETCO2 zwiększą się w gwałtowny sposób, odzwierciedlając nagłe wznowienie przepływu krwi w organizmie. Z tego względu zawartość dwutlenku węgla w powietrzu końcowo-wydechowym wykorzystuje się jako wczesny wskaźnik przywrócenia spontanicznego krążenia podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej.
Veterinary Medicine • Vol 110, No 12, December 2015, p. 316
Garret Pachtinger, VMD, DACVECC, specjalizuje się w medycynie ratunkowej i stanach nagłych. Pracuje na stanowisku dyrektora oddziału intensywnej terapii w klinice Veterinary Specialty and Emergency Center w Levittown oraz w Filadelfii, w stanie Pensylwania. Zarządza również realizacją programów BluePearl Veterinary Partners oraz VETgirl.
