Zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego spowodowane zakażeniem Pseudomonas spp.
Charakterystyka
Bakterią często izolowaną od psów z trudno leczącymi się stanami zapalnymi zewnętrznych przewodów słuchowych jest Pseudomonas aeruginosa. Pałeczki Pseudomonas uważa się za oportunistyczne bakterie, które w przewodzie słuchowym objętym procesem chorobowym mogą nadmiernie się namnożyć, zwłaszcza gdy dojdzie do zmniejszenia liczebności fizjologicznej flory bakteryjnej ucha wskutek prowadzonej uprzednio antybiotykoterapii.
Obraz kliniczny
Przewód słuchowy w przebiegu zakażenia Pseudomonas spp. u wielu pacjentów pokryty jest licznymi nadżerkami i owrzodzeniami, które niejednokrotnie są bardzo bolesne. Procesowi chorobowemu często towarzyszy wyraźnie wyczuwalny nieprzyjemny zapach.
Rozpoznawanie
Zakażenie przewodu słuchowego spowodowane Pseudomonas spp. skutkuje powstawaniem obfitej ropnej wydzieliny (ryc. 5), na którą w obrazie cytologicznym składają się liczne duże pałeczek i liczne leukocyty.
Leczenie
Proces terapeutyczny bywa frustrujący zarówno dla lekarza, jak i dla właściciela zwierzęcia, ponieważ Pseudomonas aeruginosa odznacza się zdolnością do tworzenia biofilmu, co z kolei przekłada się na ograniczenie skuteczności stosowanych miejscowo antybiotyków. W każdym przypadku obowiązkowe jest płukanie i czyszczenie przewodów słuchowych. Pomocne jest także stosowanie miejscowych i działających ogólnie glikokortykosteroidów.
Bakteryjne zakażenia uważa się za wtórną przyczynę stanów zapalnych zewnętrznego przewodu słuchowego. Zaburzeniami podstawowymi mogącymi wyzwalać stany chorobowe uszu u psów i kotów są: choroby alergiczne, obecność ciał obcych lub pasożytów. Jeśli takie podstawowe zaburzenie nie zostanie usunięte, zakażenie przewodów słuchowych będzie się utrzymywać lub wykazywać ciągłą tendencję do nawrotów.
Inna nazwa: rumień nekrotyczny wędrujący, zespół wątrobowo-skórny.
Charakterystyka
Choroba ma kilka nazw. Występuje u ludzi, psów i kotów. U pacjentów stwierdza się jednocześnie obecność choroby wątroby lub guza trzustki wydzielającego glukagon. Jak dotąd nie udało się w pełni poznać patogenezy tej choroby, podejrzewa się jednak, że za zwyrodnienie keratynocytów odpowiadają mechanizmy głodu komórkowego lub inne zaburzenia odżywcze. U chorych zwierząt często obserwuje się obniżone stężenie aminokwasów w surowicy. Jest to efekt zbyt wysokiego stężenia glukagonu, zaburzeń czynności wątroby albo zaburzeń wchłaniania. Zespół wątrobowo-skórny często występuje u zwierząt w starszym wieku, a objawy skórne mogą wyprzedzać objawy ogólnoustrojowe.
