18/03/2024
Ryc. 2. Przykład probówki Vacutainer z podciśnieniem z cewnikiem motylkowym i probówką z igłą do iniekcji podskórnych w tłoku, użytych do stworzenia bardzo małego drenu.
Elementy z otworami tych zamkniętych czynnych drenów są dostępne komercyjnie lub można je wykonać samemu, wykorzystując inne dostępne materiały (na przykład cewniki motylkowe). Jeżeli otwory w rurce drenu wycina się własnoręcznie, ich wielkość nie powinna przekraczać jednej trzeciej średnicy cewnika, aby uniknąć złamania lub załamania się rurki. Dodatkowo, aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie systemu czynnego, wszystkie otwory powinny znajdować się w szczelnej części rany albo między tkankami, które są poddawane drenażowi. Czasem w uszczelnieniu rany wzdłuż jej marginesów lub przy ujściu drenu pomocne może być zastosowanie bandaży.2
W przypadku wprowadzania rurki drenu podczas zamykania rany bądź nacięcia chirurgicznego ujście zamkniętego systemu czynnego powinno znajdować się blisko nacięcia lub marginesu zamykanej rany (ryc. 3). Ze względu na to, że różnica ciśnień pomiędzy otworami drenu nie zależy od grawitacji (ryc. 4), ujście może być w miejscu ułatwiającym jego czyszczenie i bandażowanie.1
Ryc. 3. Przykład wykonania ujścia drenu i zastosowania kleszczy do utworzenia tunelu dla rurki czynnego drenu.
Ryc. 4. Przykład ujścia czynnego drenu niezależnego od grawitacji w okolicy grzbietowej.
Przy wprowadzaniu tych drenów często używa się kleszczy chirurgicznych typu Halsted lub Kelly do utworzenia tunelu biegnącego podskórnie od rany chirurgicznej aż do planowanego ujścia drenu. Wykonuje się małe nacięcie nad czubkiem kleszczy, wystarczające jedynie do przejścia przez nie czubka kleszczy i drenu. Aby uniknąć zanieczyszczenia rany przez naturalną florę z powierzchni skóry, można użyć drugiej pary kleszczy podobnej wielkości, uchwycić nimi koniec drenu i przeciągnąć go przez ranę na zewnątrz, zamiast wprowadzać dren od strony skóry. Komercyjnie dostępne dreny mogą być wyposażone w trokary na dalszym końcu, co ułatwia przeciąganie ich przez tkanki w celu umieszczenia na docelowym miejscu.
Tak jak w przypadku drenów biernych, nie zaleca się unieruchamiania bliższego końca rurki drenu w ranie lub mocowania go do powierzchni skóry. Może to mieć niekorzystny wpływ na funkcjonowanie drenu czynnego, gdyż umożliwia dostęp powietrza do rany oraz może prowadzić do uszkodzenia drenu. Autor preferuje zabezpieczanie drenu poprzez założenie szwu kapciuchowego w miejscu jego ujścia wraz ze szwem mocującym dren typu „chińska pułapka na palec”. Wykorzystuje do tego celu nierozpuszczalny monofilamentowy materiał szewny.
Po wprowadzeniu drenu zamyka się ranę lub nacięcie przed przymocowaniem zbiornika, aby stworzyć czynny system ssania. Można następnie nałożyć opatrunek, aby zabezpieczyć zewnętrzną część rurki i zbiornik. Opatrunek może również chronić przed bakteriami i ich migracją do rany. Najlepiej, aby pielęgnacją drenu zajmował się lekarz weterynarii lub inny pracownik lecznicy, aby uniknąć zanieczyszczenia rurki i zbiornika.1,4
Częstotliwość zmian opatrunków lub bandaży zależy od wielu czynników. Na początku opatrunki i bandaże chroniące dreny bierne mogą wymagać zmian raz lub dwa razy dziennie, aby zapobiec maceracji skóry przez wysięk wokół ujścia drenu. Zbiorniki systemów czynnych zamkniętych mogą wymagać opróżniania co 1-2 godziny, zanim ilość zbieranego wysięku ulegnie zmniejszeniu.
W miarę gojenia się tkanek wysięk powinien stać się bardziej surowiczo-krwisty i jego ilość powinna się zmniejszyć. Zamknięte czynne systemy umożliwiają pobieranie płynu do seryjnych badań cytologicznych w celu dalszej oceny zmian w wysięku z rany.1 Może to pozwolić na lepsze dopasowanie środków przeciwbakteryjnych (ryc. 5) w razie konieczności. Wysięk z rany w końcu się stabilizuje, ale raczej nie ustanie całkowicie, ponieważ wszystkie materiały, z których zrobione są dreny – zarówno czynne, jak i bierne – wywołują reakcję zapalną ze względu na obecność ciała obcego wewnątrz organizmu.
Ryc. 5. Zbiornik w kształcie granatu do czynnych drenów.
Przy usuwaniu drenów zwykle przecina się utrzymujące je szwy, a dreny usuwa się powoli z zachowaniem zasad aseptyki. W razie konieczności najgłębszy fragment drenu można odciąć i wysłać na posiew. Miejsca, gdzie znajdowały się ujścia drenów, uważa się za zanieczyszczone rany i pozostawia je do wygojenia przez ziarninowanie.4
Opatrunek podciśnieniowy jest bardziej złożoną formą zamkniętego czynnego systemu drenażu, który wykorzystuje precyzyjnie kontrolowane zasysanie powietrza, aby utrzymać ciśnienie subatmosferyczne na powierzchni rany.5 Zapewnia drenaż rany, ale może również przyspieszać tworzenie się wczesnej ziarniny poprzez stymulację rozrostu włóknistej tkanki łącznej i migracji fibroblastów wraz z pobudzeniem angiogenezy w łożysku rany.5
Zestawy dostępne są komercyjnie. Bezpośrednio na powierzchnię rany nakłada się porowatą piankę z otwartymi komórkami. Łączy się ją ze specjalnym portem i drenami ssącymi, a całość okrywa opatrunkiem okluzyjnym, aby stworzyć hermetyczne zamknięcie (ryc. 6).
Ryc. 6. Opatrunek okluzyjny z pianką i drenami stosowanymi przy podciśnieniowym leczeniu ran.
W opatrunkach podciśnieniowych za wytworzenie podciśnienia odpowiadają komercyjnie dostępne urządzenia z różnymi ustawieniami. Zbiornik jest podłączony do drenów i urządzenia podciśnieniowego. Za idealne uważa się ustawienia pompy od -65 mmHg (do użycia przy przeszczepach skóry) do -125 mmHg przy leczeniu ran.
