Chociaż analizując ryzyko zachorowania, można w ten sposób stworzyć wiele grup kotów, poniżej uwzględniono te najbardziej powszechne – młode i starsze koty niewychodzące, przebywające pojedynczo lub z innymi kotami, oraz koty wychodzące w każdym wieku.
Grupa 1. – młody kot, niewychodzący, brak innych zwierząt w gospodarstwie domowym
Biorąc pod uwagę, że najczęstszą przyczynę gorączki u kotów stanowi zakażenie, u zwierząt z tej grupy rzadko przeprowadza się badania w kierunku chorób mogących powodować gorączkę.
Spożycie ciała obcego dotyczy najczęściej młodych, ciekawskich kotów. Ciała obce (takie jak igły), które mogą spowodować uraz jamy ustnej, są w stanie doprowadzić do powstania ropnia lub zapalenia tkanki łącznej, a tym samym wywołać gorączkę. Chociaż w przypadku obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym najczęściej obserwowanym objawem nie jest wcale gorączka, ale wymioty i brak apetytu, to w wyniku perforacji ściany przewodu pokarmowego u zwierzęcia może rozwinąć się zapalenie otrzewnej. Lekarz weterynarii powinien dokładnie zbadać jamę ustną kota, szczególnie jeżeli właściciel zwierzęcia zaobserwował wcześniej, że kot pociera głowę kończynami, ślini się bądź wykazuje inne objawy dyskomfortu w okolicy jamy ustnej, a także omacać jamę brzuszną pacjenta i starać się wyczuć pętle jelit, jeżeli występowały u niego wymioty.
Jeżeli nie wiadomo, czy kot jest nosicielem retrowirusa, powinno się u niego wykonać test w kierunku FeLV i FIV.
U kotów w wieku poniżej roku z utrzymującą się gorączką na jednym z pierwszych miejsc na liście rozpoznań różnicowych należy umieścić FIP. Podejrzenie tej choroby jest tym bardziej słuszne, jeżeli w wynikach badania biochemicznego surowicy pacjenta wykazano hiperbilirubinemię i(lub) hiperglobulinemię. U kotów, u których nie stwierdza się obecności wysięku w jamie ciała, ustalenie rozpoznania może nie być możliwe, o ile nie wykona się biopsji (np. wątroby).
Chociaż omawianie zalet i wad diagnostyki serologicznej FIP przekracza cele tego artykułu, jego autor preferuje wykorzystanie testu łańcuchowej polimeryzacji (PCR), pozwalającego wykryć obecność koronawirusa w wysięku, lub potwierdzenie badaniem histopatologicznym. Niemniej jednak w większości przypadków FIP lekarz weterynarii powinien być w stanie zebrać odpowiednią liczbę dowodów pozwalających z dużym prawdopodobieństwem potwierdzić wstępne rozpoznanie tej choroby u pacjenta.
Histoplazmoza była opisywana u kotów przebywających wyłącznie w mieszkaniach i powinna być również brana pod uwagę, chociaż zwykle nie podejrzewa się jej, jeżeli u pacjenta nie występują objawy ze strony układu oddechowego w połączeniu ze zmianami stwierdzanymi w badaniu radiologicznym klatki piersiowej, zmianami w obrębie gałki ocznej lub powiększeniem węzłów chłonnych.
U niektórych kotów choroba może lokalizować się przede wszystkim w szpiku kostnym i przebiegać z obniżeniem liczby dwóch różnych linii komórkowych albo pancytopenią wykazaną w badaniu morfologicznym krwi. U innych z kolei obecność chorobotwórczego mikroorganizmu można stwierdzić w materiale pobranym drogą biopsji aspiracyjnej ze śledziony lub z wątroby, nawet przy braku podwyższonej aktywności enzymów wątrobowych. W przypadku kotów z utrzymującą się gorączką i słabo wyrażonymi objawami klinicznymi lekarz weterynarii powinien rozważyć włączenie do panelu diagnostycznego testu na obecność antygenów Histoplasma capsulatum w moczu (ewentualnie w moczu i we krwi).
Jako potencjalną przyczynę gorączki u kotów, które w ostatnim czasie były poddawane zabiegowi chirurgicznemu (np. owariohisterektomii), należy brać pod uwagę zakażenie rany pooperacyjnej.
Inne przyczyny tła zakaźnego należą do rzadkości w omawianej grupie kotów, a choroby o podłożu immunologicznym nie zaliczają się do powszechnych przyczyn gorączki u kotów.
Grupa 2. – młody kot, niewychodzący, mieszkający z innymi kotami
W przypadku młodego niewychodzącego kota, który ma w domu kontakt z innymi kotami, należy uwzględnić wszystkie choroby wymienione w poprzedniej grupie (tab. 3).
Jeden z pierwszych etapów postępowania diagnostycznego polega na wykonaniu testu w kierunku FeLV i FIV.
U kotów zaliczanych do tej grupy, zważywszy na powszechność występowania zakażeń kocim koronawirusem jelitowym, szczególną uwagę powinno się poświęcić wykluczeniu FIP. Nawet tak prosta czynność jak ocena wartości hematokrytu i stężenia białka całkowitego w kapilarze hematokrytowej z wykorzystaniem refraktometru może stanowić szybkie badanie przesiewowe, pozwalające dodać FIP do listy chorób branych pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym, jeżeli stężenie białka całkowitego okaże się podwyższone.
W gospodarstwie domowym, w którym mieszka wiele kotów, a problemem jest inwazja pcheł, szybka ocena wartości hematokrytu i stężenia białka całkowitego dostarcza również informacji na temat możliwości zakażenia mykoplazmami hemotropowymi (niedokrwistość i surowica ikteryczna). Oczywiście w przypadku obydwu powyższych podejrzeń konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań diagnostycznych w celu potwierdzenia lub wykluczenia rozpoznania.
Bartonelloza jest bardziej prawdopodobna u kotów zapchlonych. Pomimo że wiarygodność testów serologicznych w kierunku tej choroby pozostaje dyskusyjna, aby ocenić względne ryzyko klinicznej bartonellozy lekarz weterynarii powinien rozważyć przeprowadzenie jakiejś formy diagnostyki laboratoryjnej (PCR krwi, płynów z jam ciała lub tkanki, w połączeniu z testami serologicznymi albo bez nich), jeżeli:
