- istnieją trudności w ustaleniu rozpoznania
- gorączka występuje u więcej niż jednego kota
- wyniki badania histopatologicznego wykazały obecność zmian o charakterze ropno-ziarniniakowym.
Ropnie powstałe w wyniku ran kąsanych lub zapalenie tkanki łącznej mogą być skutkiem agresywnych zachowań pomiędzy kotami, których występowanie zależy od stabilności wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi osobnikami mieszkającymi w jednym gospodarstwie domowym. Lekarz weterynarii powinien zatem zbadać kota również pod kątem obecności tego typu zmian, które mogą stanowić bezpośrednią przyczynę gorączki.
Ropniak opłucnej także może być spowodowany agresją pomiędzy kotami. W jednym z badań wykazano, że występuje on o wiele częściej u kotów przebywających w skupiskach, a ryzyko jego rozwoju jest wówczas niemal czterokrotnie większe w porównaniu z kotami trzymanymi pojedynczo.19 Średnia wieku kotów, u których rozpoznano ropniaka opłucnej, wynosiła 3,8 roku, przy czym nie zaobserwowano żadnej różnicy w prewalencji tego zaburzenia pomiędzy kotami wychodzącymi i niewychodzącymi.19
Rozpoznanie ropniaka opłucnej w sytuacji gdy objętość nagromadzonego wysięku jest niewystarczająca, aby doprowadzić do niewydolności oddechowej lub stłumienia szmerów oddechowych słyszalnych podczas badania osłuchowego klatki piersiowej, może sprawiać pewne trudności. Zważywszy na fakt, że zarówno histoplazmoza, jak i ropniak opłucnej we wczesnej fazie mogą przebiegać z nieznacznymi, słabo wyrażonymi objawami chorobowymi, oraz ze względu na niemożność omacania zawartości klatki piersiowej (w przeciwieństwie do jamy brzusznej), u kota z gorączką niewiadomego pochodzenia, nawet w przypadku braku ewidentnych zaburzeń ze strony układu oddechowego, w postępowaniu diagnostycznym powinno się uwzględnić wykonanie zdjęcia radiologicznego płuc.
Grupa 3. – starszy kot, niewychodzący, żyjący samotnie lub z innymi kotami
Większość kotów w podeszłym wieku była już narażona na kontakt z powszechnie występującymi wirusami i wykształciła prawidłową odpowiedź immunologiczną pozwalającą na ich usunięcie z organizmu. Podatność na zakażenie jest więc u nich niewielka bądź żadna.
FeLV, FIV oraz FIP nie są w tej grupie tak prawdopodobne jak u młodych kotów, aczkolwiek u każdego chorego zwierzęcia zawsze zaleca się wykonanie testów w kierunku FeLV i FIV, jeżeli jego status zakażenia retrowirusem jest nieznany lub wątpliwy.
Rany kąsane zadane przez inne koty mogą być problemem w przypadku gospodarstw domowych, w których przebywa wiele kotów. U osobników żyjących w skupiskach, jeżeli nie udaje się szybko ustalić rozpoznania, wskazane jest przeprowadzenie dokładnego postępowania diagnostycznego uwzględniającego badanie morfologiczne krwi, badanie biochemiczne surowicy oraz badanie ogólne moczu.
Odmiedniczkowe zapalenie nerek może rozwinąć się u kota z niedrożnością moczowodu i danymi z wywiadu dotyczącymi nawracającej kamicy moczowej szczawianowo-wapniowej. Jest to również dobrym przykładem, w jaki sposób wywiad może pomóc w określeniu potencjalnych chorób branych pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym.
Ostre zapalenie wątroby i dróg żółciowych, zapalenie trzustki (ostre, zaostrzenie zapalenia przewlekłego, przewlekłe nawracające), histoplazmoza, nowotwór niezwiązany z zakażeniem retrowirusowym oraz – w mniejszym stopniu – choroba na tle immunologicznym stanowią dodatkowe zaburzenia, które należy uwzględnić w rozpoznaniu różnicowym w tej grupie kotów.
W badaniu przeprowadzonym przez Stockhausa i wsp. gorączka występowała u czterech z 22 kotów z zapaleniem trzustki (średnia wieku 12,7 roku).20 Biorąc pod uwagę niejednokrotnie słabo wyrażone objawy kliniczne w przebiegu zapalenia trzustki (zmniejszone łaknienie lub brak łaknienia stanowią najczęstszy powód wizyty kota w lecznicy, a czasami są też jedyną informacją z wywiadu), lekarz weterynarii może być zmuszony zlecić wykonanie dodatkowych badań, takich jak oznaczenie kociej swoistej lipazy trzustkowej (specPL) bądź przeprowadzenie badania ultrasonograficznego jamy brzusznej, aby potwierdzić rozpoznanie.20
Grupa 4. – kot w każdym wieku, swobodnie wędrujący po okolicy
Koty mogące w sposób nieograniczony wędrować po okolicy znajdują się w grupie najwyższego ryzyka pod względem narażenia na choroby związane z cyklem drapieżnik–ofiara, w tym na choroby wektorowe. Zwierzęta te mogą wykazywać bardziej agresywne zachowania w obronie własnej i swojego terytorium oraz częściej walczyć z innymi kotami.
Ropień spowodowany ranami kąsanymi zadanymi przez inne koty, tularemia, cytaukszoonoza oraz salmonelloza (jako ostatnia z czterech) stanowią w opinii autora najczęstsze przyczyny wysokiej (powyżej 40°C) gorączki, zwykle przekraczającej 40,5°C.
Przeprowadzając badanie kliniczne kota należącego do tej grupy, należy w pierwszej kolejności poszukać ropnia powstałego na skutek ran kąsanych zadanych przez inne koty, samych ran lub zapalenia tkanki łącznej.
Pomimo że tularemia jest najczęściej opisywana w rejonach środkowego zachodu Stanów Zjednoczonych (tj. w Dakocie Południowej, Kansas, Missouri, Oklahomie, Arkansas), obecność bakterii wykazywano na terenie całej Ameryki Północnej. Najczęstszą przyczyną choroby jest zjadanie zakażonych królików, chociaż możliwe jest również przekazanie jej przez kleszcze.21
Zachorowanie na tularemię zwykle potwierdza się serologicznie, wykorzystując serokonwersję. W przypadku przekazania bakterii przez kleszcza obecność mikroorganizmu można również wykazać w badaniu cytologicznym próbki pobranej za pomocą biopsji aspiracyjnej z węzła chłonnego. Tularemia jest chorobą odzwierzęcą, a zatem podczas wykonywania jakichkolwiek czynności z kotem zakażonym lub podejrzanym o zakażenie należy zachować wszelkie środki ostrożności. Niemniej jednak autor artykułu nie ma żadnych informacji na temat przypadków zakażenia tą zoonozą w związku z wykonywaniem biopsji cienkoigłowej.
