WPD
ZALOGUJ
WPD
Prenumeruj
Odnów Subskrypcję
Prenumeruj
Czasopisma
Magazyn Weterynaryjny Weterynaria po Dyplomie
Praktyka
Kliniczna
Anestezjologia Behawioryzm Chirurgia Choroby wewnętrzne Choroby zakaźne Dermatologia Diagnostyka laboratoryjna Diagnostyka obrazowa Endokrynologia Farmakologia i toksykologia Gastroenterologia Geriatria Hematologia Kardiologia Laryngologia Nefrologia i Urologia Neurologia Okulistyka Onkologia Ortopedia Parazytologia Rehabilitacja Rozród Stany nagłe Stomatologia Żywienie
Gatunki
Konie Koty Psy
Wydarzenia
Kongres Webinaria
Filmy
Sklep
Koszyk
0
ZALOGUJ
Zarejestruj
Zaloguj
Zarejestruj

BEZPŁATNY webinar "Telazjoza i dirofilariozy psów i kotów - czy są to egzotyczne choroby?" już 20.02! Zapisz się >

Choroby zakaźne Koty

Zakażenie wirusem białaczki kotów. Wytyczne Europejskiej Rady Ekspertów ds. Chorób Kotów. Cz. I

11/09/2018

Small lutz ryc3 opt

Ryc. 3. Bladość błon śluzowych na skutek niedokrwistości u kota z trwałą wiremią FeLV.

Small lutz ryc4 opt

Ryc. 4. Powiększony węzeł chłonny krezkowy u kota z chłoniakiem przewodu pokarmowego.

W zależności od lokalizacji wyróżnia się różne postacie chłoniaka:

  • chłoniak grasicy/przedniej części śródpiersia
  • postać pokarmowa, w której komórki nowotworowe wywodzą się z narządów układu pokarmowego (ryc. 4)
  • postać wieloogniskowa lub obwodowa, obejmująca węzły chłonne
  • postać atypowa lub pozawęzłowa, w której dochodzi do rozwoju pojedynczych guzów w nerkach, ośrodkowym układzie nerwowym lub skórze.


W niektórych przypadkach chłoniak może mieć postać rozsianą i obejmować wiele różnych narządów i okolic organizmu (Hardy i wsp., 1970; Reinacher i Theilen, 1987). Zajęcie przez chłoniaka wątroby, śledziony, szpiku kostnego, krwi i(lub) narządów nienależących do układu chłonnego wiąże się z gorszym rokowaniem (Vail i Thamm, 2005).

W zależności od tego, jaki rodzaj komórek uległ transformacji nowotworowej, wyróżnia się różne typy białaczek ostrych lub przewlekłych.

U młodych kotów z wiremią sporadycznie opisywano wieloogniskowe włókniakomięsaki, które wiązano z zakażeniem wirusem mięsaka kotów (FeSV – feline sarcoma virus), rozwijającym się z rekombinacji genomu FeLV-A z onkogenami komórkowymi (Hardy, 1981; Donner i wsp., 1982; Besmer, 1983). Włókniakomięsaki wywołane przez wirus FeSV należy różnicować z mięsakami poiniekcyjnymi kotów, które nie mają związku ani z zakażeniem FeLV, ani FeSV.

Inne choroby

U kotów z trwałą wiremią FeLV opisywano łagodne powiększenie obwodowych węzłów chłonnych (Moore i wsp., 1986), którego obraz kliniczny można pomylić z obrazem chłoniaka wieloogniskowego. Wykazywano również zależność pomiędzy postępującym zakażeniem FeLV u kotów, u których wirus był obecny w komórkach krypt jelitowych, a występowaniem przewlekłego zapalenia jelit wywołanego zwyrodnieniem enterocytów oraz martwicą krypt jelitowych (Reinacher, 1987). U kotów z postępującym zakażeniem FeLV opisywano też obecność choroby zapalnej i zwyrodnieniowej wątroby (Reinacher, 1989).

W literaturze opisane są także przypadki zaburzeń neurologicznych niezwiązanych z chłoniakiem OUN bądź z wtórnym zakażeniem tego układu. Większość z nich to neuropatie obwodowe z takimi objawami jak nierówność źrenic (anizokoria), obustronne rozszerzenie źrenic, zespół Hornera, nietrzymanie moczu, nietypowa wokalizacja, przeczulica, niedowłady i porażenia (Haffer i wsp., 1987). Sugeruje to, że wirus FeLV w sposób bezpośredni uszkadza układ nerwowy (Dow i Hoover, 1992).

W przebiegu FeLV opisywano również występowanie chorób na tle immunologicznym, takich jak niedokrwistość hemolityczna, zapalenie kłębuszków nerkowych, zapalenie błony naczyniowej oka oraz zapalenie wielostawowe. Za główne mechanizmy rozwoju tych chorób uznaje się odkładanie się kompleksów antygen–przeciwciało w tkankach oraz utratę czynności limfocytów T-regulatorowych.

Znane są także doniesienia o występowaniu zaburzeń ze strony układu rozrodczego i zespołu słabego kocięcia. Objawiają się one przede wszystkim resorpcją zarodków, ronieniami i śmiertelnością noworodków (Hardy, 1981). Zarówno zespół słabego kocięcia, jak i zaburzenia ze strony układu rozrodczego są obecnie rzadko obserwowane z uwagi na niską prewalencję zakażeń FeLV u kotów rasowych używanych do rozrodu.

Rozpoznawanie

Wykrywanie wolnego antygenu p27 za pomocą testu ELISA

Pierwsze testy immunoenzymatyczne (ELISA) wykrywające antygen p27 opierały się na wykorzystaniu przeciwciał poliklonalnych. Ich niewątpliwą zaletą była możliwość ilościowej oceny antygenu p27. Nierzadko dawały one jednak wyniki fałszywie dodatnie z uwagi na to, że zawarte w nich przeciwciała wykrywały nie tylko białka wirusa, ale sporadycznie wiązały się także z elementami niewirusowymi (Lutz i wsp., 1980b, 1980c).

W późniejszych latach wprowadzono nowsze wersje testu ELISA, wykorzystujące przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko antygenowi p27 kapsydu FeLV, które wykrywają to białko we krwi lub w surowicy (ryc. 5) (Lutz i wsp., 1983a, 1983b). Próbkę badanej surowicy miesza się najpierw z jednym bądź dwoma przeciwciałami monoklonalnymi swoistymi dla epitopów B i C białka p27, połączonymi z enzymem, a otrzymaną mieszaninę przenosi się na nośnik (np. płytkę) opłaszczony przeciwciałem monoklonalnym dla epitopu A białka p27. W przypadku obecności w badanej surowicy antygenu p27 zostaje on związany z nośnikiem (wraz z enzymem), co można uwidocznić reakcją barwną wskutek działania enzymu po dodaniu substratu. Obecność białka p27 oznacza wiremię, która, jak wspomniano powyżej, może być trwała (zakażenie postępujące) lub przejściowa (zakażenie regresywne). Zaletą technik ELISA jest wysoka czułość i swoistość w wykrywaniu wiremii.

Wykrycie wolnego antygenu p27 za pomocą immunochromatografii

Testy immunochromatograficzne oparte są na tej samej zasadzie co testy ELISA (ryc. 6). W ich przypadku jednak pory złoża rozdzielczego o średnicy mniejszej niż jeden mikron pokryte są raczej przeciwciałami niż enzymami. Wykazano, że czułość i swoistość diagnostyczna testów działających w oparciu o zasadę immunochromatografii jest porównywalna z czułością i swoistością testów ELISA (Robinson i wsp., 1998; Hartmann i wsp., 2001, 2007; Pinches i wsp., 2007; Sand i wsp., 2010; I stopień EBM).

  • Small 6994
  • Small 7216

Ryc. 5. a) Zasada wykrywania obecności antygenu testem ELISA. b) Test ELISA wykrywający obecność antygenu p27, będącego elementem składowym kapsydu wirusa FeLV, możliwy do wykonania w każdej lecznicy.

następna strona>
< 1 2 3 4 5 >
NAJPOPULARNIEJSZE
Onkologia
Rak przejściowokomórkowy (TCC), czyli złośliwy nowotwór pęcherza moczowego
Nowa formuła Kongresu ApD Weterynaria – dwa razy więcej wiedzy!
Anestezjologia
Postawmy na rozsądek podczas planowania znieczulenia regionalnego
POLECANE ARTYKUŁY
Farmakologia i toksykologia
Opioidowa farmakoterapia bólu okołooperacyjnego u psów i kotów
Hematologia
Zależne od rasy zmiany w obrazie krwi u psów i kotów. Cz. II
Choroby zakaźne
Grzybice narządowe kotów – aktualne dane
Chirurgia
Rany u małych zwierząt. Cz. III. Czemu rana się nie goi
Parazytologia
Motyliczka mięśniowa – możliwości rozpoznawania nowego zagrożenia
Stomatologia
„Zdejmowanie kamienia nazębnego” czy „stomatologiczny zabieg profilaktyczny”?
Choroby zakaźne
Zołzy nadal światowym problemem
Parazytologia
Zachowania prozdrowotne właścicieli psów i kotów w zakresie profilaktyki chorób pasożytniczych
NEWSLETTER
OBSERWUJ NAS NA
NASZE PUBLIKACJE
  • Magazyn Weterynaryjny
  • Zamów prenumeratę
  • Czytaj on-line
  • Weterynaria po Dyplomie
  • Zamów prenumeratę
  • Czytaj on-line
  • Dodatek Online
  • Filmy


AKADEMIA PO DYPLOMIE WETERYNARIA
  • Termin i miejsce
  • Program
  • Koszty uczestnictwa
  • Rejestracja online


POMOC
  • Kontakt
  • Polityka prywatnosci
  • Zadaj pytanie
  • Logowanie i rejestracja
  • Regulamin
  • Metody płatności
  • Regulamin publikowania prac
  • Filmy Pomoc


KONTAKT

Medical Tribune Polska Sp. z o.o.
ul. Powązkowska 44C
01-797 Warszawa
NIP: 521-008-60-45


801 044 415
+48 (22) 444 24 44
kontakt@magwet.pl
Nr konta: 13 1600 1068 0003 0102 0949 9001

Kontakt w sprawie reklam: magwet-reklama@medical-tribune.pl

Anuluj