WPD
ZALOGUJ
WPD
Prenumeruj
Odnów Subskrypcję
Prenumeruj
Czasopisma
Magazyn Weterynaryjny Weterynaria po Dyplomie
Praktyka
Kliniczna
Anestezjologia Behawioryzm Chirurgia Choroby wewnętrzne Choroby zakaźne Dermatologia Diagnostyka laboratoryjna Diagnostyka obrazowa Endokrynologia Farmakologia i toksykologia Gastroenterologia Geriatria Hematologia Kardiologia Laryngologia Nefrologia i Urologia Neurologia Okulistyka Onkologia Ortopedia Parazytologia Rehabilitacja Rozród Stany nagłe Stomatologia Żywienie
Gatunki
Konie Koty Psy
Wydarzenia
Kongres Webinaria
Filmy
Sklep
Koszyk
0
ZALOGUJ
Zarejestruj
Zaloguj
Zarejestruj

BEZPŁATNY webinar "Telazjoza i dirofilariozy psów i kotów - czy są to egzotyczne choroby?" już 20.02! Zapisz się >

Choroby zakaźne Koty

Zakażenie wirusem białaczki kotów. Wytyczne Europejskiej Rady Ekspertów ds. Chorób Kotów. Cz. I

11/09/2018

Wykrywanie wewnątrzkomórkowych białek gag (w tym p27) testem immunofluorescencji (IFA – immunofluorescence assay)

Pierwszą metodą pozwalającą na wykrycie wirusa FeLV u kotów z trwałą wiremią w warunkach klinicznych była immunofluorescencja pośrednia (ryc. 7), którą wprowadzono w roku 1973 (Hardy i wsp., 1973). Opierała się ona na obserwacji, że granulocyty, limfocyty i płytki krwi u takich kotów zawierają elementy gag, które można wykryć za pomocą IFA w rozmazie krwi. Metoda IFA daje więc wynik dodatni później niż test ELISA i jedynie w fazie wtórnej (trwałej) wiremii, kiedy to wirus zakaził już szpik kostny. Czułość IFA jest znacząco mniejsza niż testu ELISA (Hawks i wsp., 1991, I stopień EBM). Jeżeli u kota z trwałym zakażeniem występuje leukopenia bądź jeżeli wirus zakaził jedynie niewielki odsetek krążących leukocytów we krwi obwodowej, wówczas test IFA może nie wykryć FeLV. Co więcej, wszystkie eozynofile wykazują tendencję do wiązania fluoresceiny , którą stosuje się jako wskaźnik w IFA. A zatem, jeżeli nie oceni się dokładnie rozmazów, należy liczyć się z wynikami fałszywie dodatnimi (Floyd i wsp., 1983).

Izolacja wirusa

Izolacja wirusa w hodowli komórkowej uważana jest za ostateczne kryterium rozpoznania trwałej wiremii FeLV (Jarrett, 1980; Jarrett i wsp., 1982). Jednakże wprowadzenie bardziej nowoczesnych metod diagnostycznych (Hofmann-Lehmann i wsp., 2001) spowodowało, że rzadko wykorzystuje się ją w rutynowych badaniach.

  • Small 7510
  • Small 7338

Ryc. 6. a) Zasada działania testu immunochromatograficznego wykrywającego obecność antygenu. b) Test immunochromatograficzny wykrywający jednocześnie antygen FeLV oraz przeciwciała skierowane przeciwko FIV, możliwy do wykonania w każdej lecznicy.

PCR na obecność prowirusa (DNA)

Z uwagi na to, że każda kocia komórka zawiera od 12 do 15 kopii endogennego FeLV, początkowo trudno było ustalić, które sekwencje miałyby być swoiste dla wykrycia obecności prowirusa egzogennego (Jackson i wsp., 1996). Przydatność diagnostyczna technik PCR zwiększyła się znacznie dzięki wprowadzeniu wysoce swoistej ich modyfikacji – tzw. PCR w czasie rzeczywistym (real-time PCR), która pozwala nie tylko wykryć egzogennego prowirusa FeLV, ale również ocenić jego ilość (Hofmann-Lehmann i wsp., 2001; Tandon i wsp., 2005). Metody PCR mają najwyższą czułość i wysoką swoistość, pod warunkiem że są wykonywane w czystych, izolowanych pomieszczeniach, ze wszystkimi niezbędnymi kontrolami i z zachowaniem zasad „dobrej praktyki laboratoryjnej”. PCR na obecność prowirusa we krwi pełnej może być badaniem rozstrzygającym w przypadku wątpliwych wyników testów na antygen p27. Ponadto PCR z pełną krwią może być pomocny w bardzo wczesnej fazie zakażenia, gdyż wynik dodatni pojawia się wcześniej niż w testach na obecność antygenu p27 (Hofmann-Lehmann i wsp., 2006). Ponadto PCR można też wykorzystać w badaniach dużych skupisk kotów, aby potwierdzić, że są one wolne od FeLV, bądź też w wykrywaniu kotów zakażonych regresywnie (latentnie, czyli nosicieli prowirusa). Wreszcie może to być badanie przydatne u kotów z objawami typowymi dla trwałej wiremii FeLV, u których jednak nie wykryto antygenu p27.

  • Small 7904
  • Small 7870

Ryc. 7. a) Zasada działania testu immunofluorescencji na obecność antygenu w komórkach. b) Test immunofluorescencji wykonywany na szkiełku z rozmazem krwi.

RT-PCR na obecność wirusowego RNA

Wykrywanie wirusowego RNA poszerzyło możliwości rozpoznawania zakażenia FeLV (Tandon i wsp., 2005). RNA wirusa znajdujące się we krwi pełnej, surowicy, osoczu lub ślinie wykrywa się za pomocą odwrotnej transkryptazy (ang. reverse transcriptase – RT) techniką PCR (RT-PCR) w czasie rzeczywistym. Umożliwia to wykazanie obecności sekwencji genowych wirusa i określenie ich ilości bez konieczności używania hodowli komórkowych. RT-PCR wykrywająca RNA wirusa dostarcza inne informacje niż PCR na obecność DNA prowirusa. U wielu kotów, które przezwyciężyły wiremię FeLV, nadal można wykazać obecność prowirusa (zakażenie regresywne, czyli latentne), nie można jednak stwierdzić wirusowego RNA w osoczu, ślinie bądź kale (Gomes-Keller i wsp., 2006a).

Obecność wirusowego RNA w ślinie stanowi wiarygodny wskaźnik wiremii (Gomes-Keller i wsp., 2006b). Próbka śliny do zbadania, czy kot ma wiremię, jest alternatywą dla pobierania krwi, które wiąże się zwykle ze stresem pacjenta. Co więcej, pobranie śliny nie musi być przeprowadzone przez specjalnie przeszkolony personel.

Badanie osocza lub śliny za pomocą RT-PCR może być także przydatne w bardzo wczesnej fazie zakażenia, gdyż dodatni wynik pojawia się już tydzień po zakażeniu FeLV, a więc wcześniej niż w przypadku badania na antygen p27 i nieco wcześniej niż w badaniu PCR na obecność prowirusa we krwi (Hofmann-Lehmann i wsp., 2006; Cattori i wsp., 2009).

W większości przypadków badania pod kątem FeLV wykonuje się u pojedynczych kotów. RT-PCR można jednak przeprowadzić w próbce zbiorczej śliny, ponieważ test ten jest dostatecznie czuły, aby wykryć zakażenie u jednego kota w próbce zawierającej ślinę zmieszaną od 30 osobników. Może to być przydatne w badaniach przesiewowych wykonywanych w dużych grupach kotów (Gomes-Keller i wsp., 2006b).

Wykrywanie przeciwciał

Po zaobserwowaniu, że jedynym wskaźnikiem zakażenia FeLV może być wytworzenie przeciwciał (Major i wsp., 2010), sprawdzano przydatność diagnostyczną wielu różnych testów na obecność przeciwciał skierowanych przeciwko różnym antygenom. W przeciwieństwie do wcześniejszych wyników (Fontenot i wsp., 1992), rekombinowany antygen FeLV p15(E) okazał się bardzo przydatny do wykrywania przeciwciał wytwarzanych wskutek zakażenia FeLV (Boenzli i wsp., 2014).

Choć więc możliwe jest wykrycie przeciwciał przeciw różnym antygenom FeLV, wyniki takich badań są trudne do interpretacji, ponieważ niektóre koty wytwarzają przeciwciała przeciwko własnemu endogennemu FeLV. Z tego względu obecnie uznaje się, że przydatność diagnostyczna testów serologicznych jest niewielka, ewentualnie z wyjątkiem wykrywania p15E (Boenzli i wsp., 2014). Możliwe jest także oznaczenie miana przeciwciał neutralizujących FeLV, ale nie są one powszechnie dostępne (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii), więc są rzadko stosowane.

W niektórych laboratoriach badawczych wykrywano przeciwciała przeciw tzw. antygenom FOCMA (feline oncornavirus-associated cell membrane antigen), które uchodziły za wskaźnik obecności nowotworu. Później wykazano, że FOCMA w istocie jest kombinacją kilku antygenów wirusa (Vedbrat i wsp., 1983). Z uwagi na to, że test ten jest trudny w wykonaniu i standaryzacji, uważa się, że nie jest on przydatny klinicznie.

następna strona>
< 1 2 3 4 5 >
NAJPOPULARNIEJSZE
Onkologia
Rak przejściowokomórkowy (TCC), czyli złośliwy nowotwór pęcherza moczowego
Nowa formuła Kongresu ApD Weterynaria – dwa razy więcej wiedzy!
Anestezjologia
Postawmy na rozsądek podczas planowania znieczulenia regionalnego
POLECANE ARTYKUŁY
Farmakologia i toksykologia
Opioidowa farmakoterapia bólu okołooperacyjnego u psów i kotów
Hematologia
Zależne od rasy zmiany w obrazie krwi u psów i kotów. Cz. II
Choroby zakaźne
Grzybice narządowe kotów – aktualne dane
Chirurgia
Rany u małych zwierząt. Cz. III. Czemu rana się nie goi
Parazytologia
Motyliczka mięśniowa – możliwości rozpoznawania nowego zagrożenia
Stomatologia
„Zdejmowanie kamienia nazębnego” czy „stomatologiczny zabieg profilaktyczny”?
Choroby zakaźne
Zołzy nadal światowym problemem
Parazytologia
Zachowania prozdrowotne właścicieli psów i kotów w zakresie profilaktyki chorób pasożytniczych
NEWSLETTER
OBSERWUJ NAS NA
NASZE PUBLIKACJE
  • Magazyn Weterynaryjny
  • Zamów prenumeratę
  • Czytaj on-line
  • Weterynaria po Dyplomie
  • Zamów prenumeratę
  • Czytaj on-line
  • Dodatek Online
  • Filmy


AKADEMIA PO DYPLOMIE WETERYNARIA
  • Termin i miejsce
  • Program
  • Koszty uczestnictwa
  • Rejestracja online


POMOC
  • Kontakt
  • Polityka prywatnosci
  • Zadaj pytanie
  • Logowanie i rejestracja
  • Regulamin
  • Metody płatności
  • Regulamin publikowania prac
  • Filmy Pomoc


KONTAKT

Medical Tribune Polska Sp. z o.o.
ul. Powązkowska 44C
01-797 Warszawa
NIP: 521-008-60-45


801 044 415
+48 (22) 444 24 44
kontakt@magwet.pl
Nr konta: 13 1600 1068 0003 0102 0949 9001

Kontakt w sprawie reklam: magwet-reklama@medical-tribune.pl

Anuluj